Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε...
Το έπαθε πάλι, ένα βράδυ ξαφνικά! Νόμιζε ότι το είχε ξεπεράσει, νόμιζε ότι δε θα περνούσε τα ίδια, όμως δεν είχε αλλάξει τίποτα τελικά. Είχε λυγίσει για ακόμη μια φορά! Δε μπορούσε να χαμογελάσει, αλλά ούτε και να κλάψει, δε μπορούσε να μιλήσει, αλλά ούτε και να μείνει αμίλητη... Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, την ένιωθε, τα μάτια της πονούσαν και το μόνο που περνούσε από το μυαλό της ήταν, άσχημες σκέψεις...
Εκεί που πήγαιναν όλα καλά, εκεί που χαμογελούσε και διασκέδαζε πάλι, ξαφνικά, κλείστηκε στον εαυτό της, ξαφνικά ήθελε να μείνει μόνη της, να μη βλέπει κανένα... Το άδειο της σπίτι ήταν η άμυνα της, ή ησυχία του σπιτιού νόμιζε ότι την γαλήνευσε, πόσο λάθος έκανε! Η μοναξιά, της έφερνε στο μυαλό εκείνον. Αυτόν που έφυγε ένα βράδυ από κοντά της, χωρίς γιατί... Είχε κλάψει, είχε περάσει όλα τα στάδια ενός δύσκολου χωρισμού και ήταν έτοιμη να προχωρήσει παρακάτω, είχε κρύψει βαθιά μέσα της όλα τα συναισθήματα και δε τα έδειχνε σε κανέναν...!
Δεν είχε συμβεί κάτι, δεν είχε αλλάξει τίποτα, απλά τον είδε μπροστά της, χωρίς να το περιμένει... Έβαλε τα δυνατά της και χωρίς δεύτερη σκέψη του μίλησε... "Γεια σου... Τι κάνεις ?" Εκείνος μόλις την είδε σάστισε, ήταν τόσο όμορφη... το φόρεμα της, έδειχνε όλη της, την θηλυκότητα τα μακριά μαλλιά της, χάιδευαν την πλάτη της, και το χαμόγελο της, φώτιζε τα πάντα γύρω της! "Γεια σου..." της είπε, "Άλλαξες...". Εκείνη ένιωθε τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τα πόδια της να μην την κρατάνε αλλά δε πρόκειται να το έβαζε στα πόδια, ήταν αποφασισμένη να μη δείξει αδυναμία... Της έπιασε το χέρι στοργικά και την κοίταξε στα μάτια, "Πες μου τι κάνεις; έχω τόσο καιρό να σε δω!", η φωνή του γαλήνια, ένιωθε να χαϊδεύει όλο της το σώμα, τράβηξε το χέρι της, "Καλά" του είπε αδιάφορα και συνέχισε, "Χάρηκα που σε είδα, καλό σου βράδυ" και έκανε να φύγει, αλλά κάτι την κρατούσε, κάτι την εμπόδιζε να γυρίσει πίσω, δεν άντεξε τελικά τον ρώτησε... "Γιατί έφυγες; Τι άλλαξε;" τα έχασε, στα μάτια του φαινόταν ότι δεν υπήρχε η απάντηση που έψαχνε, "Μη γυρνάς στο παρελθόν, έχει τελειώσει" της είπε... Δεν του απάντησε, απλά τον κοίταξε στα μάτια, του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε από κοντά του!
Δεν είχε συμβεί κάτι, δεν είχε αλλάξει τίποτα, απλά τον είδε μπροστά της, χωρίς να το περιμένει... Έβαλε τα δυνατά της και χωρίς δεύτερη σκέψη του μίλησε... "Γεια σου... Τι κάνεις ?" Εκείνος μόλις την είδε σάστισε, ήταν τόσο όμορφη... το φόρεμα της, έδειχνε όλη της, την θηλυκότητα τα μακριά μαλλιά της, χάιδευαν την πλάτη της, και το χαμόγελο της, φώτιζε τα πάντα γύρω της! "Γεια σου..." της είπε, "Άλλαξες...". Εκείνη ένιωθε τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τα πόδια της να μην την κρατάνε αλλά δε πρόκειται να το έβαζε στα πόδια, ήταν αποφασισμένη να μη δείξει αδυναμία... Της έπιασε το χέρι στοργικά και την κοίταξε στα μάτια, "Πες μου τι κάνεις; έχω τόσο καιρό να σε δω!", η φωνή του γαλήνια, ένιωθε να χαϊδεύει όλο της το σώμα, τράβηξε το χέρι της, "Καλά" του είπε αδιάφορα και συνέχισε, "Χάρηκα που σε είδα, καλό σου βράδυ" και έκανε να φύγει, αλλά κάτι την κρατούσε, κάτι την εμπόδιζε να γυρίσει πίσω, δεν άντεξε τελικά τον ρώτησε... "Γιατί έφυγες; Τι άλλαξε;" τα έχασε, στα μάτια του φαινόταν ότι δεν υπήρχε η απάντηση που έψαχνε, "Μη γυρνάς στο παρελθόν, έχει τελειώσει" της είπε... Δεν του απάντησε, απλά τον κοίταξε στα μάτια, του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε από κοντά του!
Μετά από εκείνο το βράδυ τίποτα δεν ήταν ίδιο... Είχε γυρίσει πάλι στην ίδια μέρα, που είχε φύγει από κοντά της, χωρίς καμία εξήγηση! δε μπορούσε να σταματήσει να τον σκέφτεται, δε μπορούσε να ασχοληθεί με τίποτα, περιφερόταν στο άδειο της το σπίτι, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, με μοναδική της σκέψη, το γιατί, τι είχε κάνει λάθος, που έφταιξε... Δε μπορούσε να βρει την απάντηση, βασανιζόταν...
Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε... Και έδωσε τέλος στην άδεια ζωή της!!
...Ναζ
