Βγαλμένο από βιβλίο...

Ξύπνησε το πρωί, ζαλισμένη από τη χθεσινή, δύσκολη νύχτα... Το κεφάλι της πονούσε από το αλκοόλ και τα μάτια της, κόκκινα και κουρασμένα από το κλάμα... Ξύπνησε και κάνοντας τον πρώτο καφέ ήρθε πάλι εκείνος στο μυαλό της, αμέσως σκοτείνιασε... Πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα, άρχισε να βασανίζεται και να αναρωτιέται... Έβλεπε το άδειο της σπίτι και της φαινόταν πιο ξένο από ποτέ... Είχε μέρες να βγει από το σπίτι, είχε μέρες να μιλήσει σε κάποιον... Περνούσε τη μέρα της, περιμένοντας μόνο, ένα του σημάδι...

Κάθισε στο καναπέ, άναψε ένα τσιγάρο και έβαλε τα κλάματα πάλι... Η αδυναμία φαινόταν στο πρόσωπο της, ο οργανισμός της είχε αρχίσει να αντιδράει, δεν έτρωγε, δε μιλούσε, δε γελούσε...
Προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη, "Γιατί συμβαίνει αυτό ?" σκέφτηκε... Ήταν πάντα μια πολύ δυνατή γυναίκα, κανείς δε μπορούσε να περάσει το τοίχο που είχε χτίσει, κανείς δεν την ήξερε πραγματικά... Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα, την ημέρα που τον γνώρισε!

Θυμάται να φοράει το κόκκινο φόρεμα, τα μακριά της μαλλιά να ανεμίζουν και το χαμόγελο της να λάμπει... Ήταν πολύ καιρό μόνη, απολάμβανε τη μοναξιά της, δεν είχε καμία έννοια, δεν ήθελε κάτι στη ζωή της! Και τότε ήρθε εκείνος, σοβαρός, μετρημένος, έξυπνος... Την εντυπωσίασε από την αρχή αλλά δε το παραδέχθηκε ποτέ, έβαλε μπροστά την ασπίδα που ήξερε τόσο καλά να χρησιμοποιεί και του μίλησε, αμέσως κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να τον πλησιάσει για αυτό κράτησε τις αποστάσεις, Η νύχτα πέρασε και εκείνος καρφώθηκε στο μυαλό της, ενώ δεν έπρεπε... Ήταν τόσο διαφορετικοί....

Οι μέρες περνούσαν, τον σκεφτόταν ολοένα και περισσότερο αλλά δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει, να τον πλησιάσει, να φύγει μακριά ? Τελικά το αποφάσισε, θα το ρισκάρει, θα τον γνωρίσει όσο μπορεί και όπου καταλήξει, δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερωτευτεί τόσο πολύ! Του μιλούσε συνέχεια, δενόταν μαζί του, φοβόταν και δεν ήξερε πως να το χειριστεί, δεν ήξερε τι να κάνει... Το μυαλό της, ήταν συνέχεια εκεί και δε μπορούσε να πάει πουθενά αλλού! Οι μέρες περνούσαν, τον έβλεπε όποτε μπορούσε, ζούσε μόνο για εκείνη τη στιγμή, περνούσε στιγμές ευτυχίας!

Και τελικά ήρθε εκείνη η στιγμή που έφυγε από κοντά της, χωρίς γιατί, χωρίς κάποια εξήγηση και μαζί με αυτή τη στιγμή ήρθε και η κατάθλιψη, το χαμογελαστό κορίτσι, δεν υπήρχε πια... τη θέση της πήρε η απογοήτευση και η στεναχώρια.... Όμως η ελπίδα δε φεύγει... Σκεφτόταν ότι ίσως γυρίσει πάλι, και ζούσε μόνο για αυτή τη στιγμή. Το μυαλό όμως συνέρχεται και τότε εκεί συνειδητοποιείσαι ότι δεν υπάρχει γυρισμός... Βυθίστηκε στο μαύρο για καιρό χωρίς να μπορεί να δει άλλο χρώμα και ο καιρός περνούσε και η ζωή της χειροτέρευε..... Τελικά ο έρωτας μπορεί να σε πάει πολύ ψηλά τόσο εύκολα όσο απότομα σε προσγειώνει, σε ρίχνει κάτω από το μηδέν και σε κάνει να φαίνεσαι μικρή, ανόητη και ανασφαλής....!!!

Ναζ

Ευαισθησία - Αδυναμία

Τελικά πόσο κακό είναι να είσαι ευαίσθητος ? Οι ευαισθησίες είναι αδυναμίες και όταν κάνουμε το λάθος να τις βγάλουμε προς τα έξω, θα βρεθεί κάποιος ο οποίος θα προσπαθήσει να τις εκμεταλλευτεί και να μας πληγώσει! Πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να βγουν και να φωνάξουν, ότι είναι ερωτευμένοι,  είναι πληγωμένοι, έχουν κουραστεί από τη μοναξιά τους, αλλά φοβούνται να το κάνουν ?

Είναι ευαισθησία να είσαι τρελά ερωτευμένος,  να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, να γεμίζει τη σκέψη σου, τη μέρα σου, τη ζωή σου, ακόμα και το χαμόγελο σου! Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την ελπίδα ότι θα τον δεις, ότι θα τον ακουμπήσεις... Μπορείς όμως να το ομολογήσεις ?

Ξυπνάς το πρωί και ελπίζεις ότι η συγκεκριμένη μέρα θα είναι διαφορετική, ενώ περνάμε όμως οι ώρες δεν αλλάζει τίποτα!! Απογοήτευεσαι αλλά φυσικά δε το δείχνεις, είναι αδυναμία, οπότε χαμογελάς.... Υποκρίνεσαι....

Τι θα συμβεί όμως όταν αποφασίσεις να πεις την αλήθεια? Να πεις στον άνθρωπο σου ότι θες να τον δεις, ότι δεν αντέχεις άλλο μακριά του, ότι όλες σου οι σκέψεις περιέχουν εκείνον και μόνο? Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.... Μπορεί να μην ακούσεις αυτό που θες, μπορεί να μην πάρεις και καμία απάντηση, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι ήσουν δυνατός, ότι νίκησες τον εαυτό σου...
Από την άλλη μπορεί να του δώσεις το θάρρος να σε πλησιάσει, μπορεί να νιώθω και ο άλλος, την ίδια αδυναμία και να μην έχει βρει το τρόπο να στο πει...

Είναι δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.... Ρισκάρεις... και σε κανέναν δεν αρέσει το ρίσκο και ο φόβος της απόρριψης, όμως και αυτό είναι μες στη ζωή, σε κάνει πιο δυνατό. Μην αφήνεις το χρόνο ανεκμετάλλευτο, δε είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, εμείς τις κάνουμε να φαίνονται έτσι, λόγο εγωισμού, φόβου και υποκρισίας...

Ναζ

Μέλλον και έρωτας

θέλω να γυρίσω στα παλιά... θέλω να επιστρέψω και να κάνω ξανά τα ίδια λάθη να κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο τους ανθρώπους και να κλάψω για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μου! θέλω να νιώσω τα ίδια φιλιά, να κάνω έρωτα με τους ίδιους ανθρώπους και να πιστέψω όλα τα ψεύτικα λόγια...!!!!

Το παρελθόν είναι πάντα πιο εύκολο, ίσως γιατί γνωρίζουμε εκ των προτέρων τη κατάληξη! Για αυτό κάνουμε το λάθος και ζούμε σε αυτό, γιατί φοβόμαστε το μέλλον, γιατί στο άγνωστο πρέπει να έχεις θάρρος και θράσος για να το ζήσεις... Όμως οι όμορφες στιγμές δε τελειώνουν ποτέ σε αυτή τη ζωή, είναι στο χέρι του καθένα πως θα τις χειριστεί! Είναι τόσο όμορφο πράγμα ο έρωτας, που μας τρομάζει, γιατί αυτές τις λίγες έντονες στιγμές που θα ζήσεις, μπορεί να τις πληρώσεις με πολύ πόνο!  Και όμως δεν είναι άσχημο ούτε και αυτό... και ο πόνος χρειάζεται!! Αλίμονο σε αυτόν που δεν αγάπησε, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, ένιωσε!! Κάθε έντονο αίσθημα είναι μαγικό, ακόμα και αν είναι αρνητικό! Αυτά αισθήματα είναι που μας κάνουν ανθρώπους, μας κάνουν αυτό που είμαστε....

Για αυτό πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες, ποτέ δε ξέρεις πότε ο έρωτας θα σου χτυπήσει τη πόρτα, θα σε κάνει και πάλι να χάσεις τη λογική σου, θα σου προσφέρει εκείνο το τεράστιο χαμόγελο που θα προδίδει τις σκέψεις σου...

Ναζ

Δε Γίνεται.... Δε Μπορεί....

Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε...

Το έπαθε πάλι, ένα βράδυ ξαφνικά! Νόμιζε ότι το είχε ξεπεράσει, νόμιζε ότι δε θα περνούσε τα ίδια, όμως δεν είχε αλλάξει τίποτα τελικά. Είχε λυγίσει για ακόμη μια φορά! Δε μπορούσε να χαμογελάσει, αλλά ούτε και να κλάψει, δε μπορούσε να μιλήσει, αλλά ούτε και να μείνει αμίλητη... Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, την ένιωθε, τα μάτια της πονούσαν και το μόνο που περνούσε από το μυαλό της ήταν, άσχημες σκέψεις...

Εκεί που πήγαιναν όλα καλά, εκεί που χαμογελούσε και διασκέδαζε πάλι, ξαφνικά, κλείστηκε στον εαυτό της, ξαφνικά ήθελε να μείνει μόνη της, να μη βλέπει κανένα... Το άδειο της σπίτι ήταν η άμυνα της, ή ησυχία του σπιτιού νόμιζε ότι την γαλήνευσε, πόσο λάθος έκανε! Η μοναξιά, της έφερνε στο μυαλό εκείνον. Αυτόν που έφυγε ένα βράδυ από κοντά της, χωρίς γιατί... Είχε κλάψει, είχε περάσει όλα τα στάδια ενός δύσκολου χωρισμού και ήταν έτοιμη να προχωρήσει παρακάτω, είχε κρύψει βαθιά μέσα της όλα τα συναισθήματα και δε τα έδειχνε σε κανέναν...!

Δεν είχε συμβεί κάτι, δεν είχε αλλάξει τίποτα, απλά τον είδε μπροστά της, χωρίς να το περιμένει... Έβαλε τα δυνατά της και χωρίς δεύτερη σκέψη του μίλησε... "Γεια σου... Τι κάνεις ?" Εκείνος μόλις την είδε σάστισε, ήταν τόσο όμορφη... το φόρεμα της, έδειχνε όλη της, την θηλυκότητα τα μακριά μαλλιά της, χάιδευαν την πλάτη της, και το χαμόγελο της, φώτιζε τα πάντα γύρω της! "Γεια σου..." της είπε, "Άλλαξες...". Εκείνη ένιωθε τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τα πόδια της να μην την κρατάνε αλλά δε πρόκειται να το έβαζε στα πόδια, ήταν αποφασισμένη να μη δείξει αδυναμία... Της έπιασε το χέρι στοργικά και την κοίταξε στα μάτια, "Πες μου τι κάνεις; έχω τόσο καιρό να σε δω!", η φωνή του γαλήνια, ένιωθε να χαϊδεύει  όλο της το σώμα, τράβηξε το χέρι της, "Καλά" του είπε αδιάφορα και συνέχισε, "Χάρηκα που σε είδα, καλό σου βράδυ" και έκανε να φύγει, αλλά κάτι την κρατούσε, κάτι την εμπόδιζε να γυρίσει πίσω, δεν άντεξε τελικά τον ρώτησε... "Γιατί έφυγες; Τι άλλαξε;" τα έχασε, στα μάτια του φαινόταν ότι δεν υπήρχε η απάντηση που έψαχνε, "Μη γυρνάς στο παρελθόν, έχει τελειώσει" της είπε... Δεν του απάντησε, απλά τον κοίταξε στα μάτια, του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε από κοντά του!

Μετά από εκείνο το βράδυ τίποτα δεν ήταν ίδιο... Είχε γυρίσει πάλι στην ίδια μέρα, που είχε φύγει από κοντά της, χωρίς καμία εξήγηση! δε μπορούσε να σταματήσει να τον σκέφτεται, δε μπορούσε να ασχοληθεί με τίποτα, περιφερόταν στο άδειο της το σπίτι, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, με μοναδική της σκέψη, το γιατί, τι είχε κάνει λάθος, που έφταιξε... Δε μπορούσε να βρει την απάντηση, βασανιζόταν...

Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε... Και έδωσε τέλος στην άδεια ζωή της!!

...Ναζ

Της Ζωής Το Ψέμα

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από κάποιους ανθρώπους, να θέλεις να τους δεις και να μη μπορείς... Να τους σκέφτεσαι ασταμάτητα αλλά να μη θέλεις να το ομολογήσεις... να κλείνεις τα μάτια και να φέρνεις την εικόνα τους στο μυαλό σου, αυτό είναι ο έρωτας....

Στέκεσαι πάνω από ένα κινητό με την ελπίδα ότι θα σου έρθει κάποιο μήνυμα, ή ότι θα ακούσεις έναν διαφορετικό ήχο κλήσης από εκείνον που ακούς όταν σε παίρνει όλος ο κόσμος. Όσο περνάει ο καιρός απογοητεύεσαι αλλά δε το παραδέχεσαι... Δε το δείχνεις... Χαμογελάς συνέχεια για να μη καταλάβει κανείς τίποτα, ενθουσιάζεσαι με οτιδήποτε δεν έχει ουσία απλά για να αποκτήσει λίγο χρώμα η ζωή σου!

Στη πραγματικότητα όμως θέλεις να το πεις δυνατά, να το φωνάξεις, ότι δεν το έχεις ξεπεράσει, ότι σου λείπει ακόμα... Όταν μένεις μόνος ακούς τραγούδια που θυμίζουν παλιές καταστάσεις, καταλήγεις να κλαις με αναφιλητά και αν κανείς σε ρωτήσει για τα πρησμένα και με μαύρους κύκλους μάτια σου, του λες απλά ότι δε κοιμήθηκες καλά το βράδυ. Βρίσκεις δικαιολογίες για να αποκρύψεις την αλήθεια, να μην μαρτυρήσεις ότι τον θες πίσω, ότι σου έχει στιγματίσει τη ζωή, ότι θα έκανες τα πάντα απλά για να τον έχεις αγκαλιά!!

Ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ελπίδες, ότι το τέλος είναι οριστικό, δε θα ξανανιώσεις το άγγιγμα του, δε θα ακούσεις τα γλυκά του λόγια, δε θα τον φιλήσεις όταν τον δεις, αλλά και πάλι δε μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου, δε προχωράς παρακάτω, δε σε απασχολεί κανείς και τίποτα! Έρχονται εκείνα τα βράδια που στοιχειώνονται τα όνειρα σου από τη παρουσία του, ξυπνάς με τη λύπη στα μάτια αλλά και πάλι χαμογελάς... Δε θα το πεις ποτέ δυνατά, δε θα προδώσεις τον εαυτό σου, θα πονάς αθόρυβα, θα πληγώνεσαι χωρίς δάκρυα μπροστά στο κόσμο!!

Κάποτε τα μάτια σου θα χαμογελάσουν ξανά....

Κάποτε η καρδιά σου θα χτυπάει φυσιολογικά...

Κάποτε τα όνειρα σου θα είναι και πάλι χαρούμενα...!!!!

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό....

...Ναζ

Ιστορία με όμορφο τέλος....

Το τραίνο έφευγε... Έμεινα εκεί να το κοιτάω, να παίρνει μαζί του εκείνον και ένα κομμάτι από τη καρδιά μου! Τα πόδια μου άρχισαν να μουδιάζουν, τα μάτια μου ήταν υγρά, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και οι σκέψεις μου μπερδεμένες. Πριν φύγει μου είπε ότι δε λέγαμε αντίο, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δε θα τον ξαναδώ....

Γύρισα σπίτι, ανήμπορη να σκεφτώ οτιδήποτε ευχάριστο, το μόνο που με απασχολούσε ήταν εκείνος. Πήγα στο υπνοδωμάτιο, εκεί που κάναμε έρωτα, που ξαπλώναμε αγκαλιά και ανταλλάζαμε τις πιο βαθιές σκέψεις μας, ήταν άδειο, έλειπε η παρουσία του, τα πράγματα του, το χαμόγελο του. Ξάπλωσα στο άδειο ξέστρωτο κρεβάτι, τα σεντόνια είχαν ακόμα το άρωμα του, έκλεισα τα μάτια και για κάποιες στιγμές ένιωσα ότι ήταν εκεί. Έπρεπε να συνέλθω, δε μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Σηκώθηκα και έκανα μια βόλτα στο σπίτι, προσπαθούσα να βρω ένα λόγο για να συνεχίσω να ελπίζω, όλα έδειχναν ότι είχε φτάσει το τέλος και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό. Είδα τα ποτήρια στο τραπέζι του σαλονιού... Έφερα στο μυαλό μου τη στιγμή που μου το είπε: "Πρέπει να φύγω, δε λέμε αντίο, θα σε αγαπώ και θα επιστρέψω"

Χαμένη στις σκέψεις μου, άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει... Έτρεξα να το σηκώσω..... Ήταν αυτός...
"Γεια σου" μου είπε "Μου λείπεις ήδη, δεν ήθελα να φύγω, κατάλαβε με". Δε μπορούσα να πω τίποτα, τα δάκρυα έκαιγαν το πρόσωπο μου, με το ζόρι του είπα ότι τον αγαπώ και έκλεισα βιαστικά το τηλέφωνο. Οι λέξεις είχαν καρφωθεί στο μυαλό μου, δε γίνεται, δε μπορεί να έχουν τελειώσει όλα.

Είχε πάει μεσάνυχτα, έβαλα ένα ποτό και έκατσα στο κόκκινο καναπέ, έβλεπα τη φωτογραφία μας ακουμπισμένη στη βιβλιοθήκη και προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί. Το τηλέφωνο χτυπούσε πάλι, άκουγα τον ήχο και έτρεμα, δε μπορούσα να του μιλήσω, δε μπορούσα να δεχθώ το τρόπο που έφυγε, χωρία καμία εξήγηση. Με πήρε ο ύπνος κλαίγοντας, αύριο τίποτα δε θα είναι ίδιο!

Ξύπνησα, με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους. Χωρίς διάθεση, ετοιμάστηκα και πήγα στη δουλειά, δε μίλησα σε κανέναν, το μόνο που ήθελα ήταν να περάσουν οι ώρες να επιστρέψω σπίτι και να κοιτάω τη φωτογραφία μας. Λίγο πριν το μεσημέρι, μου ήρθε μήνυμα του, "Σ'αγαπάω, και μου λείπεις, είναι άδεια η ζωή μου, άσε με να σου μιλήσω", το έσβησα χωρίς να απαντήσω.

Το τέλος είχε φτάσει νόμιζα... Δεν είχα νέα του για πέντε χρόνια... Δεν είχε φύγει ποτέ από τη σκέψη μου, κάθε βράδυ έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ώσπου ένα απόγευμα εκεί που περπατούσα στο δρόμο, άκουσα τη φωνή του: "Στο είπα ότι θα επιστρέψω". Γύρισα απότομα και τον είδα μπροστά μου. Ήταν τόσο όμορφος, τα πράσινα μάτια του έλαμπαν και γελούσαν μαζί. Έτρεξα στη αγκαλιά του και τον φίλησα παθιασμένα. "Δε θα ξαναφύγω ποτέ" μου είπε, "Πάντα θα σε αγαπώ, δε ξέχασα στιγμή". Φύγαμε και πήγαμε σπίτι, έμεινε εκεί και δε έφυγε ποτέ ξανά....

Ναζ

Απόσταση...

Ακόμα και αν είσαι μακριά μου, η σκέψη μου και πάλι θα είναι εκεί κοντά να σου κάνει συντροφιά, να σου κρατάει το χέρι, να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, να ξαπλώνει στην αγκαλιά σου και να σου ψιθυρίζει τα πιο όμορφα λόγια που μπορεί άνθρωπος να σκεφτεί...

Λένε η απόσταση είναι καταστροφική για εκείνους που έχουν νιώσει, για εκείνους που αναζητάνε την γαλήνη, είναι όμως ταυτόχρονα και τόσο γλυκιά, η αναμονή να αντικρίσεις ξανά εκείνα τα μάτια, εκείνο το υπέροχο χαμόγελο, που όταν το βλέπεις να σχηματίζεται ολόκληρος ο κόσμος λάμπει, να νιώσεις το χτύπο της καρδιάς πιο γρήγορο και τον εγκέφαλο να παραλύει, ανίκανος να δώσει οποιαδήποτε εντολή!

Είναι μαγικό αυτό που αισθάνεσαι όταν απομακρύνεσαι από τα θέλω σου... Είναι μαγικό όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε χρειάζεσαι, δε σκέφτεσαι, δε αναζητάς τον άνθρωπο που σε κάνει να χαμογελάς, και όσο το προσπαθείς τόσο πιο έντονα ανακαλύπτεις ότι δε μπορεί να γίνει αυτό!! Πόσο μυστήρια είναι η σκέψη, κατευθύνεται μόνη της εκεί που θέλει και δε δέχεται καμία αλλαγή πορείας!

Οι μέρες θα περάσουν, η αναμονή θα είναι πιο έντονη, η απόσταση θα εξαφανιστεί και επιτέλους θα είσαι πάλι εκεί... Ποιος μπορεί όμως να σου πει με σιγουριά ότι, τίποτα δε θα έχει αλλάξει ? Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το χαμόγελο θα σχηματίζεται πάλι για σένα ? Η απόσταση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των συναισθημάτων, μόνο αν είναι αληθινά θα μείνουν, μόνο αν είναι αμοιβαία, μόνο αν είναι μοναδικά...

...Ναζ