Τελικά πόσο κακό είναι να είσαι ευαίσθητος ? Οι ευαισθησίες είναι αδυναμίες και όταν κάνουμε το λάθος να τις βγάλουμε προς τα έξω, θα βρεθεί κάποιος ο οποίος θα προσπαθήσει να τις εκμεταλλευτεί και να μας πληγώσει! Πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να βγουν και να φωνάξουν, ότι είναι ερωτευμένοι, είναι πληγωμένοι, έχουν κουραστεί από τη μοναξιά τους, αλλά φοβούνται να το κάνουν ?
Είναι ευαισθησία να είσαι τρελά ερωτευμένος, να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, να γεμίζει τη σκέψη σου, τη μέρα σου, τη ζωή σου, ακόμα και το χαμόγελο σου! Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την ελπίδα ότι θα τον δεις, ότι θα τον ακουμπήσεις... Μπορείς όμως να το ομολογήσεις ?
Ξυπνάς το πρωί και ελπίζεις ότι η συγκεκριμένη μέρα θα είναι διαφορετική, ενώ περνάμε όμως οι ώρες δεν αλλάζει τίποτα!! Απογοήτευεσαι αλλά φυσικά δε το δείχνεις, είναι αδυναμία, οπότε χαμογελάς.... Υποκρίνεσαι....
Τι θα συμβεί όμως όταν αποφασίσεις να πεις την αλήθεια? Να πεις στον άνθρωπο σου ότι θες να τον δεις, ότι δεν αντέχεις άλλο μακριά του, ότι όλες σου οι σκέψεις περιέχουν εκείνον και μόνο? Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.... Μπορεί να μην ακούσεις αυτό που θες, μπορεί να μην πάρεις και καμία απάντηση, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι ήσουν δυνατός, ότι νίκησες τον εαυτό σου...
Από την άλλη μπορεί να του δώσεις το θάρρος να σε πλησιάσει, μπορεί να νιώθω και ο άλλος, την ίδια αδυναμία και να μην έχει βρει το τρόπο να στο πει...
Είναι δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.... Ρισκάρεις... και σε κανέναν δεν αρέσει το ρίσκο και ο φόβος της απόρριψης, όμως και αυτό είναι μες στη ζωή, σε κάνει πιο δυνατό. Μην αφήνεις το χρόνο ανεκμετάλλευτο, δε είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, εμείς τις κάνουμε να φαίνονται έτσι, λόγο εγωισμού, φόβου και υποκρισίας...
Είναι ευαισθησία να είσαι τρελά ερωτευμένος, να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, να γεμίζει τη σκέψη σου, τη μέρα σου, τη ζωή σου, ακόμα και το χαμόγελο σου! Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την ελπίδα ότι θα τον δεις, ότι θα τον ακουμπήσεις... Μπορείς όμως να το ομολογήσεις ?
Ξυπνάς το πρωί και ελπίζεις ότι η συγκεκριμένη μέρα θα είναι διαφορετική, ενώ περνάμε όμως οι ώρες δεν αλλάζει τίποτα!! Απογοήτευεσαι αλλά φυσικά δε το δείχνεις, είναι αδυναμία, οπότε χαμογελάς.... Υποκρίνεσαι....
Τι θα συμβεί όμως όταν αποφασίσεις να πεις την αλήθεια? Να πεις στον άνθρωπο σου ότι θες να τον δεις, ότι δεν αντέχεις άλλο μακριά του, ότι όλες σου οι σκέψεις περιέχουν εκείνον και μόνο? Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.... Μπορεί να μην ακούσεις αυτό που θες, μπορεί να μην πάρεις και καμία απάντηση, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι ήσουν δυνατός, ότι νίκησες τον εαυτό σου...
Από την άλλη μπορεί να του δώσεις το θάρρος να σε πλησιάσει, μπορεί να νιώθω και ο άλλος, την ίδια αδυναμία και να μην έχει βρει το τρόπο να στο πει...
Είναι δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.... Ρισκάρεις... και σε κανέναν δεν αρέσει το ρίσκο και ο φόβος της απόρριψης, όμως και αυτό είναι μες στη ζωή, σε κάνει πιο δυνατό. Μην αφήνεις το χρόνο ανεκμετάλλευτο, δε είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, εμείς τις κάνουμε να φαίνονται έτσι, λόγο εγωισμού, φόβου και υποκρισίας...
Ναζ
