Ιστορία με όμορφο τέλος....

Το τραίνο έφευγε... Έμεινα εκεί να το κοιτάω, να παίρνει μαζί του εκείνον και ένα κομμάτι από τη καρδιά μου! Τα πόδια μου άρχισαν να μουδιάζουν, τα μάτια μου ήταν υγρά, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και οι σκέψεις μου μπερδεμένες. Πριν φύγει μου είπε ότι δε λέγαμε αντίο, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δε θα τον ξαναδώ....

Γύρισα σπίτι, ανήμπορη να σκεφτώ οτιδήποτε ευχάριστο, το μόνο που με απασχολούσε ήταν εκείνος. Πήγα στο υπνοδωμάτιο, εκεί που κάναμε έρωτα, που ξαπλώναμε αγκαλιά και ανταλλάζαμε τις πιο βαθιές σκέψεις μας, ήταν άδειο, έλειπε η παρουσία του, τα πράγματα του, το χαμόγελο του. Ξάπλωσα στο άδειο ξέστρωτο κρεβάτι, τα σεντόνια είχαν ακόμα το άρωμα του, έκλεισα τα μάτια και για κάποιες στιγμές ένιωσα ότι ήταν εκεί. Έπρεπε να συνέλθω, δε μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Σηκώθηκα και έκανα μια βόλτα στο σπίτι, προσπαθούσα να βρω ένα λόγο για να συνεχίσω να ελπίζω, όλα έδειχναν ότι είχε φτάσει το τέλος και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό. Είδα τα ποτήρια στο τραπέζι του σαλονιού... Έφερα στο μυαλό μου τη στιγμή που μου το είπε: "Πρέπει να φύγω, δε λέμε αντίο, θα σε αγαπώ και θα επιστρέψω"

Χαμένη στις σκέψεις μου, άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει... Έτρεξα να το σηκώσω..... Ήταν αυτός...
"Γεια σου" μου είπε "Μου λείπεις ήδη, δεν ήθελα να φύγω, κατάλαβε με". Δε μπορούσα να πω τίποτα, τα δάκρυα έκαιγαν το πρόσωπο μου, με το ζόρι του είπα ότι τον αγαπώ και έκλεισα βιαστικά το τηλέφωνο. Οι λέξεις είχαν καρφωθεί στο μυαλό μου, δε γίνεται, δε μπορεί να έχουν τελειώσει όλα.

Είχε πάει μεσάνυχτα, έβαλα ένα ποτό και έκατσα στο κόκκινο καναπέ, έβλεπα τη φωτογραφία μας ακουμπισμένη στη βιβλιοθήκη και προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί. Το τηλέφωνο χτυπούσε πάλι, άκουγα τον ήχο και έτρεμα, δε μπορούσα να του μιλήσω, δε μπορούσα να δεχθώ το τρόπο που έφυγε, χωρία καμία εξήγηση. Με πήρε ο ύπνος κλαίγοντας, αύριο τίποτα δε θα είναι ίδιο!

Ξύπνησα, με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους. Χωρίς διάθεση, ετοιμάστηκα και πήγα στη δουλειά, δε μίλησα σε κανέναν, το μόνο που ήθελα ήταν να περάσουν οι ώρες να επιστρέψω σπίτι και να κοιτάω τη φωτογραφία μας. Λίγο πριν το μεσημέρι, μου ήρθε μήνυμα του, "Σ'αγαπάω, και μου λείπεις, είναι άδεια η ζωή μου, άσε με να σου μιλήσω", το έσβησα χωρίς να απαντήσω.

Το τέλος είχε φτάσει νόμιζα... Δεν είχα νέα του για πέντε χρόνια... Δεν είχε φύγει ποτέ από τη σκέψη μου, κάθε βράδυ έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ώσπου ένα απόγευμα εκεί που περπατούσα στο δρόμο, άκουσα τη φωνή του: "Στο είπα ότι θα επιστρέψω". Γύρισα απότομα και τον είδα μπροστά μου. Ήταν τόσο όμορφος, τα πράσινα μάτια του έλαμπαν και γελούσαν μαζί. Έτρεξα στη αγκαλιά του και τον φίλησα παθιασμένα. "Δε θα ξαναφύγω ποτέ" μου είπε, "Πάντα θα σε αγαπώ, δε ξέχασα στιγμή". Φύγαμε και πήγαμε σπίτι, έμεινε εκεί και δε έφυγε ποτέ ξανά....

Ναζ

Απόσταση...

Ακόμα και αν είσαι μακριά μου, η σκέψη μου και πάλι θα είναι εκεί κοντά να σου κάνει συντροφιά, να σου κρατάει το χέρι, να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, να ξαπλώνει στην αγκαλιά σου και να σου ψιθυρίζει τα πιο όμορφα λόγια που μπορεί άνθρωπος να σκεφτεί...

Λένε η απόσταση είναι καταστροφική για εκείνους που έχουν νιώσει, για εκείνους που αναζητάνε την γαλήνη, είναι όμως ταυτόχρονα και τόσο γλυκιά, η αναμονή να αντικρίσεις ξανά εκείνα τα μάτια, εκείνο το υπέροχο χαμόγελο, που όταν το βλέπεις να σχηματίζεται ολόκληρος ο κόσμος λάμπει, να νιώσεις το χτύπο της καρδιάς πιο γρήγορο και τον εγκέφαλο να παραλύει, ανίκανος να δώσει οποιαδήποτε εντολή!

Είναι μαγικό αυτό που αισθάνεσαι όταν απομακρύνεσαι από τα θέλω σου... Είναι μαγικό όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε χρειάζεσαι, δε σκέφτεσαι, δε αναζητάς τον άνθρωπο που σε κάνει να χαμογελάς, και όσο το προσπαθείς τόσο πιο έντονα ανακαλύπτεις ότι δε μπορεί να γίνει αυτό!! Πόσο μυστήρια είναι η σκέψη, κατευθύνεται μόνη της εκεί που θέλει και δε δέχεται καμία αλλαγή πορείας!

Οι μέρες θα περάσουν, η αναμονή θα είναι πιο έντονη, η απόσταση θα εξαφανιστεί και επιτέλους θα είσαι πάλι εκεί... Ποιος μπορεί όμως να σου πει με σιγουριά ότι, τίποτα δε θα έχει αλλάξει ? Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το χαμόγελο θα σχηματίζεται πάλι για σένα ? Η απόσταση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των συναισθημάτων, μόνο αν είναι αληθινά θα μείνουν, μόνο αν είναι αμοιβαία, μόνο αν είναι μοναδικά...

...Ναζ

Μη με φοβάσαι....

Το σημερινό κείμενο μου έχει πηγή έμπνευσης ένα υπέροχο τραγούδι που ερμηνεύει ο Μπάμπης Στόκας σε στίχους του του Άλκη Αλκαίου και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, ο τίτλος του είναι "Μη με φοβάσαι" και πραγματικά δε περίμενα όταν το πρωτοάκουσα οτι θα με εκφράζει τόσο πολύ σε κάποια φάση της ζωής μου και όμως....

Ήμουν σε δίλημμα αν ο φόβος πηγάζει από τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας/δίπλα μας, ή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατέληξα οτι δε φοβόμαστε τους άλλους αλλά εμάς και τα συναισθήματα μας φυσικά. Πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να βάλουμε τα τάξη αυτά που νιώθουμε με αποτέλεσμα να σηκώνουμε αόρατη ασπίδα σε αυτόν που πάει να μας πλησιάσει, και να ρίχνουμε την αίσθηση του φόβου που νιώθουμε σε εκείνον!

Πόσες φορές όμως θέλουμε να πούμε σε κάποιον.... "Μη με φοβάσαι δώσε μου το χέρι, μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει".... Ενώ ξέρουμε οτι δεν θα υπάρχει καμία κατάληξη συνεχίζουμε να προσπαθούμε να διαπεράσουμε αυτή την αόρατη ασπίδα που έχει σηκωθεί πολύ προσεκτικά!! Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, είτε ο έρωτας είτε η εκτίμηση στο πρόσωπο του άλλου!

Δεν υπάρχει λόγος και σκοπός για όλα αυτά, απλά θέλουμε να επιτρέψουμε στον άλλο να αισθανθεί κάτι όμορφο όπως ακριβώς το νιώθουμε εμείς... Πιστεύω οτι την ασπίδα μπορούμε να την προσπεράσουμε με ειλικρίνεια, σεβασμό και πολύ προσπάθεια! Να σας ενημερώσω οτι η προστασία δεν είναι μόνο για τη καρδία αλλά και για το μυαλό και εκεί είναι το δύσκολο κομμάτι, αφού εκείνο δίνει τις εντολές! Όποτε πρέπει πρώτα να μπούμε στο μυαλό κάποιου, να το κερδίσουμε ή ακόμα καλύτερα να το "μαγέψουμε" και από εκεί και μετά να πάρουμε το δρόμο για τη καρδιά!

Εγώ είμαι ακόμα στη προσπάθεια... Αν είστε και εσείς καλή επιτυχία!!

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ’ αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ’ αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
είν’ ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
είν’ ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ό,τι κάνω και σε ό,τι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ’ αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα μπορεί να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

...Ναζ

Καρδιά!!

Κυριακή σήμερα, μέρα που συνήθως, πάμε μπάνιο, χαλαρώνουμε, απολαμβάνουμε. διασκεδάζουμε...
Η δική μου Κυριακή δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Ξύπνησα με πολύ κακή διάθεση και ένα αίσθημα ανησυχίας! Πήγα τη βολτούλα μου, το φαγητάκι μου και γύρισα σπίτι με τη κακή διάθεση να με συντροφεύει. Μιλώντας με ένα παλικάρι,(το όποιο βλέπω να γίνεται πολύ καλός φίλος στη πορεία) και προσπαθώντας να μου φτιάξει τη διάθεση μου είπε ένα "ανέκδοτο" από αυτά που κυκλοφορούν αυτό τον καιρό για τον chuck norris το οποίο έλεγε ότι ο chuck norris ξέρει που πουλάνε καρδιές... Κάπως έτσι λοιπόν μου δημιουργήθηκε η απορία: "Με τι έχουν αντικαταστήσει την καρδιά τους μερικοί άνθρωποι" ?

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό φυσικά ήταν ο πάγος, αφού είναι τόσο ψυχροί, τόσο άδειοι, αλλά και τόσο εγκρατής με τα αισθήματα. Προσπαθείς να τους πλησιάσεις, να τους ζεστάνεις για λίγο, να τους κάνεις να νιώσουν αυτό που αρνούνται κατηγορηματικά να παραδεχθούν ότι υπάρχει και εκείνοι σηκώνουν κάγκελα γύρω από το κομμάτι πάγου που είναι η καρδιά τους και τον προστατεύουν καλά, να μη τον ακουμπάει κανείς και τίποτα...

Έχω δει πολλούς να προσπαθούν να σπάσουν τον πάγο από τον κόσμο γύρω τους, αλλά σπάνια τα καταφέρνουν, κάποιοι δεν είναι τυχεροί να νιώσουν/αισθανθούν το μεγαλείο των έντονων συναισθημάτων, την ανάγκη της επαφής, τη συνεχή σκέψη κάποιου και τον μαρτυρικό χρόνο της απόστασης από αυτούς... Έχω "ζηλέψει" πολλές φορές τους άκαρδους, αλλά όταν το σκέφτομαι πιο λογικά τελικά τους λυπάμαι, γιατί ποτέ δε θα καταλάβουν, πόσο ωραίος είναι ο πόνος αλλά και η χαρά που πηγάζει από τη καρδιά!

Η ταχυπαλμία που προκαλείτε όταν αντικρίζεις τα μάτια του ατόμου που είναι μεταμορφωμένος στο θεό έρωτα για σένα, δε συγκρίνεται με τίποτα!! Κανένας πάγος ή οτιδήποτε άλλο έχουν αυτά τα άτομα αντί καρδιάς δε θα καταφέρει να τους προσφέρει αυτό το υπέροχο τρέμουλο, το μυρμήγκιασμα σε όλο το σώμα και την αίσθηση ότι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου!!

...Ναζ

Δύσκολες Νύχτες...

Πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει μια νύχτα και πόσο μεγάλη.... Πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος και ας ήταν λίγη ώρα πριν μαζί σου.... Πόσο άδειος μπορείς να νιώσεις αν παίρνεις μόνο ένα μικρό κομμάτι από τον άνθρωπο που είναι όλη μέρα/νύχτα στο μυαλό σου, γιατί δε γίνεται περισσότερο....

Και αυτές οι σκέψεις... Έρχονται πάντα τα βράδια και ενώ θέλεις να τις αποβάλλεις, εκείνες πηγαίνουν πιο βαθιά και σε βασανίζουν.... Κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι, τις ανέχεσαι, μα όσο περνάει η ώρα και αυτές είναι εκεί, τόσο περισσότερο πόνο σου προκαλούν, μετά έρχεται η στιγμή που σπάς... Έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις οτι παλεύεις για κάτι που δεν θα έχεις ποτέ πραγματικά, παλεύεις για κάτι που ξέρεις οτι θα έρθει η στιγμή που θα τελειώσει και εσύ το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να το κοιτάς να απομακρύνεται από κοντά σου και η αιτία είσαι εσύ, όχι εκείνο! Τότε τα βάζεις με τον εαυτό σου, μετανιώνεις στιγμιαία για τις επιλογές σου, κλαις και αυτομαστιγώνεσαι ακούγοντας τραγούδια που το θέμα τους είναι οτι δεν θα υπάρξει εμείς, οτι είσαι μακριά μου, οτι σε θέλω πολυ...

Προς το τέλος της βασανιστικής νύχτας, αποφασίζεις οτι θα σταματήσεις να ελπίζεις, θα σταματήσεις να σκέφτεσαι, θα σταματήσεις να το παλεύεις, ικανοποίησε με τη εσωτερική σου δύναμη και κοιμάσαι... Όταν ξημερώσει όμως έχεις ξεχάσει τις αποφάσεις σου, η ελπίδα και πάλι  σε κυριεύει, μετράς τις ώρες για να δεις εκείνο το χαμόγελο ξανά, εκείνα τα μάτια που νομίζεις οτι σε κοιτάνε κατευθείαν στη καρδιά. Απολαμβάνεις τις στιγμές αγκαλιάς χωρίς να σκέφτεσαι το μετά,  ώσπου να πέσει ο ήλιος, να επαναληφθεί η ίδια ψυχοφθόρα διαδικασία, σαν ιεροτελεστία και να έρθει η λυτρωτική στιγμή που θα σε πάρει ο Μορφέας αγκαλιά....

Αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή ο ήλιος θα σου χαϊδέψει το πρόσωπο ξανά και η συνέχεια θα είναι γνωστή....

Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά...!!! Οι βραδινές αποφάσεις δεν γίνονται πράξεις ποτέ, απλά σε βοηθάνε να κλείσεις τα μάτια και να ξεκουραστείς....

Ναζ

Καλημέρα!!!!!!!! :)))

Αν και τις τελευταίες μέρες δε ξυπνάω με την καλύτερη διάθεση... Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου και όλα φάνταζαν ονειρικά... Ακόμα και η ζέστη ήταν ευχάριστη πινελιά!! Σηκώθηκα έφτιαξα καφεδάκι, άκουγα μουσικούλα και φιλοσοφούσα!!! Και εκεί που σκεφτόμουν πόσο όμορφα είναι τα πράγματα, αν θες να τα δεις όμορφα, και πόσο εύκολα μια κουραστική μέρα μπορεί να καταλήξει σε μια υπέροχη νύχτα, με το φεγγάρι να σε συντροφεύει και τα αστέρια να σου πετάνε τη σκόνη του "έρωτα", "ενθουσιασμού", "έντονου", πήρα μια πολύ γλυκιά καλήμερα, η οποία έκανε τη μέρα να φαντάζει ακόμα καλύτερη!


Είναι πάρα πολύ όμορφο να ξυπνάς με καλή διάθεση και να σου φαίνονται όλα υπέροχα!! Και είναι άξιο θαυμασμού πως μπορεί μια απλή καλημέρα να σε κάνει να πετάξεις στα σύννεφα... Το συμπέρασμα είναι οτι αν θες να ευχαριστήσεις ένα άνθρωπο δε χρειάζονται τρελές θυσίες, αλλά απλά καθημερινά πράγματα, ίσως απλά να του δείξεις οτι τον σκέφτεσαι!! Για αυτό μη ψάχνετε εντυπωσιακά πράγματα για να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας, ούτε και τις σωστές λέξεις για να εκφράσετε τα αισθήματα σας, πολλές φορές το πιο απλό, είναι το πιο αληθινό και αυτό που γεμίζει τα κένα μας!!!


Η αλήθεια όταν είμαι σε καλό mood δε συνηθίζω να γράφω, μου είναι δύσκολο να εκφράσω οτιδήποτε χαρούμενο γραπτά, μιας και διοχετεύω όλη τη θετική μου ενέργεια στους ανθρώπους που έχω γύρω μου... Αλλά κάποιος μου ζήτησε να δει νέο κείμενο! Είπα λοιπόν να μη του χαλάσω χατήρι....
Είναι λίγο σύντομο για αυτό θα το συμπληρώσω με ένα υπέροχο ποίημα, και θα του το αφιερώσω....


"Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ' ένα απ' αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,:
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ' έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
– ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα' ρθεί η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της."
Από τη συλλογή Καντάτα (1960)
Τάσος Λειβαδίτης!!

Ναζ

Λογικη ? Συναίσθημα ? Εμφύλιος Πόλεμος...!!!

Λογική η συναίσθημα ? Ποιο από τα δύο πρέπει να ακολουθούμε τελικά ? Πάντα είχα αυτή την απορία, πάντα μου φαινόταν περίεργο όταν έβλεπα ανθρώπους να γίνονται φυλακισμένοι των συναισθημάτων, χωρίς να επιτρέπουν στην λογική να τους κάνει μια φιλική επίσκεψη στο κελί τους!!!

Ανακάλυψα τελικά οτι ο πόλεμος μεταξύ συναισθημάτων και λογικής είναι πάρα πολύ μεγάλος, πάντα οι εμφύλιοι είναι δυσκολότεροι αφου και οι δύο αντίπαλοι έχουν ακριβώς τα ίδια όπλα, κινούνται σε γνωστά μέρη και γνωρίζουν καλά τα βήματα του εχθρού... Για τους πολέμαρχους δε παίζει τόσο ρόλο η τελική νίκη αλλά ποιος θα καταφέρει να βάλει τις περισσότερες σημαίες, δηλώνοντας ότι κέρδισε τη μάχη!
Η λογική είναι αυστηρή, σίγουρη, κάνει αυτό που πρέπει χωρίς να επηρεάζεται από τίποτα, το συναίσθημα αντίθετα είναι όμορφο, γλυκό, και επηρεάζεται από όλους τους εξωτερικούς παράγοντες.

Αν θέλουμε όμως να τελειώσει αυτός ο πόλεμος και να έρθει ψυχική ηρεμία ή έστω και ένα μέρος αυτής, πρέπει να αποφασίσουμε ποίον θα υποστηρίξουμε...
Η νίκη έρχεται όταν κάποιος από τους δύο αντιπάλους βάλει τις χειροπέδες και σε κάνει υποχείριο του! Κάλο είναι αυτό να γίνει πριν δοθούν πολλές μάχες και αποδυναμωθεί κάποιος, γιατί τότε δεν θα έχει το κουράγιο να σε δέσει και ο πόλεμος δε θα τελειώσει πότε! και όσο θα περνάει ο καιρός τόσο θα βλέπεις την ψυχολογία σου να πέφτει και οι πράξεις σου δεν θα έχουν καμία συνοχή, στο τέλος αποδεδειγμένα έρχεται η καταστροφή.

Είναι γεγονός πως ότι και αν επιλέξεις θα είναι δύσκολο, και θα βρεθούν πολλές στιγμές που θα έρθεις αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό να αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει το σωστό. Πιθανόν αν επιλέξεις τη λογική τα συναισθήματα για να σε τιμωρήσουν, να σε χτυπάνε αλύπητα, και να σου αφήνουν πληγές που κλείνουν δύσκολα, ενώ αν επιλέξεις το συναίσθημα να βλέπεις την λογική να καταστρώνει υποχθόνια σχέδια μες στο μυαλό σου, τιμωρώντας σε με αμφιβολίες που σβήνουν το χαμόγελο που έρχεται από τη καρδιά.

Το αν επέλεξες σωστά, μπορεί να μη το μάθεις ποτέ, μπορεί να το μάθεις μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί και αμέσως... Η μαγκιά είναι να μη μετανιώσεις για την απόφαση σου. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να μετανιώνω για αυτά που δεν έκανα και οχι το αντίθετο. Ως τώρα το έχω καταφέρει, δε ξέρω αν αλλάξει κάτι μελλοντικά, η αλήθεια το απεύχομαι...!!!!

Ναζ

Άγγελος VS Δαίμονας

Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε ένα βράδυ. Σε ένα βραδύ μπορεί να μεταλλαχτεί ο δαίμονας σε υπέροχο άγγελο, και ο άγγελος σε άγριο και φρικαλέο δαίμονα. Μικρά τα όρια, εύκολη η μετάβαση!!

Ο άγγελος είναι εκείνος που μας προστατεύει, είναι πιστός και πάντα εκεί για εμάς... Ο δαίμονας όμως είναι πιο πολύπλοκο ων! Σε κάποιων τα μάτια είναι χαμένος φίλος, χαμένη σχέση, κάποιος που απλά μισεί, για κάποιους άλλους όμως, είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο έρωτας με ημερομηνία λήξης, η δύσκολη σχέση... Για εμένα δαίμονας είναι ο άνθρωπος που εμφανίστηκε από το πουθενά και έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου...!!

Στα μάτια μου ήταν ένας υπέροχος άγγελος... Μου άρεσε να τον χαζεύω, να του μιλάω, να τον σκέφτομαι... Προσπαθούσα πολύ, να κρατήσω την απόσταση της μετάβασης... Όσο προσπαθούσα όμως τόσο πιο δύσκολο ήταν... Το μυαλό μου λειτουργούσε αντίστροφα από τη λογική, η πίεση μεγάλωνε και τα όρια στένευαν!!! 'Όπως έχει πει και ο Κοέλο "Όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα" ! Ακόμα και εκείνα τα όνειρα που δε θέλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν... Έχει πει και κάτι άλλο όμως "Ν’ ακούς την καρδιά σου. Εκείνη τα ξέρει όλα . ." δεν μας προειδοποίησε όμως ότι έτσι δημιουργούνται οι δαίμονες!

Και έτσι λοιπόν ήρθε εκείνο το βράδυ που ο άγγελος μου, μετατράπηκε σε τρομακτικό δαίμονα....
Τρομακτικός όχι επειδή θα μου έκανε κακό αλλά επειδή αποκτούσε την ιδιότητα του "δύσκολου" "ακατόρθωτου", "μακρινού"... Επειδή είχε καρφωθεί στη σκέψη μου και όσο και να προσπαθούσα δε μπορούσα να τον βγάλω από αυτή! Επειδή η αγκαλιά του μου προσέφερε σιγουριά αλλά όχι μονιμότητα.

Είναι πολύ εύκολο λοιπόν να κάνεις τον άγγελο δαίμονα αλλά πόσο εύκολο είναι το αντίστροφο ?
Μακάρι να υπήρχε ένα manual που να μας έλεγε πως να το κάνουμε και θα ήμουν η πρώτη που θα το ακολουθούσα κατά γράμμα...!!

Ναζ

Άναμνήσεις.....

Αναμνήσεις.... Όσο και να προσπαθήσεις θα είναι πάντα χαραγμένες, στο πίσω μέρος του μυαλού, θα σε βασανίζουν η` θα σε χαροποιούν! Μέσα από τις αναμνήσεις γεννιούνται και τα πιο μεγάλα όνειρα άλλωστε....
Είναι πολλά τα βραδιά που ξαπλωμένη με κλειστά τα μάτια, χάνομαι στις αναμνήσεις μου και ξαναζώ της ίδιες καταστάσεις! Άλλες φορές χαμογελάω και άλλες δακρύζω!

Θα ήθελα παρά πολύ να να γυρίσω στο παρελθόν, όχι για να διωρθώσω τα λάθη μου αλλά για να τα ζήσω ξανά... Να ζήσω στιγμές πάθους, ρομαντικά ραντεβού, γνωριμίες, έρωτες, τη πρώτη μου αγάπη, οικογενειακές χαρούμενες στιγμές, αλλά ακόμα και την γλυκά της απογοήτευσης, την δύσκολη απόρριψη και τη γλυκόπικρη γεύση από τα δάκρυα! Βέβαια θα ήταν πολύ ωραίο αν υπήρχε και ένα fast forward για εκείνες τις βαρετές στιγμές που απλά παρακαλούσα να περάσουν!

Αυτές οι αναμνήσεις είναι τα σκαλιά για το μέλλον, πατάς πάνω τους και προχωράς... Κάθε βράδυ πριν κλείσω τα μάτια, έχω κάτι στο μυαλό, για να μπορώ να χαμογελάω ακόμα και στα όνειρα μου! Δεν είναι πάντα το ίδιο, αλλά είναι πάντοτε τόσο γλυκό και τόσο απολαυστικό που δε θέλω να τελειώσει! 

Όταν έρθει η στιγμή που τίποτα από όσα έχω ζήσει δεν είναι αρκετά, πλάθω ιστορίες, που έχουν την αρχή και το τέλος που θέλω εγώ, έχω κοντά μου τον άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη, ζω το παραμύθι που πρωταγωνιστές είναι τα ροζ συννεφάκια! Είναι εκείνα τα παραμύθια με το ωραίο τέλος που σπάνια καταφέρνω να το δω, γιατί με έχει πάρει ο ύπνος, με ένα τεράστιο χαμόγελο και την ελπίδα ότι ίσως σταματήσει κάποτε να είναι παραμύθι και γίνει πραγματικότητα....

Ναζ

Το Άπιαστο Ονειρο...

Και ενώ φορτώνομαι ακόμα έναν χρόνο και πλησιάζω ηλικίες που δε μου αρέσουν, (όχι επειδή ξέρω πως θα είναι, αλλά επειδή ξέρω τι θα περιμένουν οι  άλλοι από εμένα) ξεσκονίζω της αναμνήσεις μου, εκείνες που με έκαναν να γελάσω, να κλάψω, να φοβηθώ!!! Σε πολλές από αυτές ήσουν μέσα και εσύ, το άπιαστο όνειρο.... 

Aλλαζες σε κάθε μας συνάντηση,  είχες το άρωμα του καινούριου, τη γεύση της απογοήτευσης, το άκουσμα του διαφορετικού και πάντα την εικόνα του τέλειου, οπότε πήγαινα να σε πλησιάσω απομακρυνώσουν αφήνωντας πίσω σου, τις αισθήσεις μου κενές! 

Δοκίμασα πολλές φορές να σε αντικαταστήσω με κάτι άλλο, μα ποτέ δε ήταν αρκετό... Έλειπε πάντα κάτι, ένα μικρό κομμάτι που είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου και δε μπορούσα να το βρω πουθενά άλλου... Επιδίωξα να απομακρυνθώ από κοντά σου μα ένιωσα τόσο πόνο, που τελικά επέστρεψα τρέχωντας. Δε μπορείς να αφήσεις το όνειρο, να φύγει μακριά, ανεβαίνεις σε ένα συννεφάκι το κυνηγάς και ελπίζεις ότι θα το πιάσεις!! Όσο περνάνε τα χρόνια η ελπίδα μεγαλώνει, η προσμονή της πραγματικότητας γίνεται εντονότερη, τα συναισθήματα κατακλύζουν κάθε χιλιοστό του εαυτό μου και η καρδιά χτυπάει τόσο δυνατά σε κάθε μας συνάντηση, δηλώνοντας μου, ότι σου ανήκει! 

Πέρασε καιρός χωρίς να δω τη μορφή σου, έκλεινα τα μάτια, και σε έφερνα κοντά μου, δεν έμενες ούτε εκεί όμως για πολύ, εξαφανιζόσουν και τη θέση σου έπερνε ένα μαύρο κενό, και μια πικρία! Ξέρω όμως ότι κάποια στιγμή αυτό θα αλλάξει, ξέρω ότι κάποτε θα φύγεις από το μυαλό, ξέρω ότι κάποτε η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπάει για σένα, και το μόνο που θα μείνει θα είναι μια ανάμνηση... Η ανάμνηση ενός μεγάλου έρωτα... H ανάμνηση του άπιαστου ονείρου...

...Για εσενα

Ναζ

Το Σπάνιο Λουλούδι...

Έχετε παρατηρήσει ποτέ γύρω σας, πόσο όμορφα μεγαλώνουν τα λουλούδια ? Πως τα μπουμπούκια μετατρέπονται σε κάτι εντυπωσιακό και ταυτόχρονα μοναδικό ? Το έχω σκεφτεί και το έχω παρομοιάσει με κάποια... Στην αρχική γνωριμία ήταν σαν μπουμπούκι, κλειστό  χωρίς να δείχνει  τίποτα, δε μπορούσα να εκτιμήσω και να καταλάβω τον θησαυρό που έκρυβε μέσα της! Περνώντας όμως καιρός και γνωρίζοντας την καλύτερα ανακάλυψα ότι άρχισε να γίνεται ένα λουλουδάκι, άνοιγε τα φύλλα της σιγά σιγά και μου πρόδιδε το είναι της. Άρχισα να εντυπωσιάζομαι με την εσωτερική ομορφιά της και πριν το καταλάβω, είχε γίνει ένα υπέροχο και μοναδικό λουλούδι, που με συντρόφευε σε κάθε βήμα της ζωής μου, κάνοντας το πιο εύκολο!

Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια, το λουλούδι πάντα δίπλα μου, να μου ομορφαίνει τη ζωή, στα δύσκολα και τα εύκολα! Με έναν υπέροχο χαρακτήρα, με μια δυνατή φιλία, με ανεχόταν και με προστάτευε με οποίο τρόπο μπορούσε... Είναι μεγάλη τύχη να έχεις δίπλα σου αληθινούς ανθρώπους, που συγχωρούν τα λάθη σου, που χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου, και νιώθουν την ανησυχία σου σαν να είναι δική τους! 

Φαντάζομαι τη ζωή μετά από χρόνια και σε όλα μου τα όνειρα είναι εκεί, σε όλες τις χαρές, τις επιτυχίες αλλά και τις αναποδιές. Είναι εκείνη που με είδε να κλαίω για τον μεγάλο μου έρωτα, και με ακουει να μιλαω για αυτόν μεχρι και σημερα, που με γύρισε σπίτι ασφαλή μετά από μια βραδιά με πολύ αλκοόλ, που μου κράτησε το χέρι στο πόνο και χάρηκε με κάθε επιτυχία που είχα! Είναι εκείνη που νιώθω σαν δεύτερη αδερφή, σαν πραγματικό μέλος της οικογένειας μου! 

Κλείνοντας εύχομαι να έχουν όλοι τη τύχη να έχουν ένα τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους να είναι το ίδιο τυχεροί με εμένα. Ένα λουλούδι που ξέρεις ότι αξίζει να το φροντίσεις για να μη μαραθεί, που όταν βλέπεις ότι χάνει τα πέταλα του το ποτίζεις με χαμόγελο και περιμένεις υπομονετικά να ανθίσει και πάλι για να ομορφύνει το χώρο γύρω σου. Ένα ανεκτίμητο άνθος που δε μπορείς να ανταλλάξεις με τίποτα, που τίποτα δεν είναι αρκετό να φτάσει τη μοναδικότητα του! Μια πραγματική Φίλη....

...Αφιερωμένο
νάζ  

Με τα μάτια ενός σκύλου

Γεια σας είμαι η φοξ, είμαι πεκινουα 5 χρόνων και μένω με μια πολύ καλή οικογένεια που με αγαπάει και με φροντίζει.... πριν μερικές μέρες, ξέχασαν τη πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και αποφάσισα να πάω να κάνω βόλτα! 

Έτρεξα γρήγορα, κατέβηκα της σκάλες και βγήκα στο δρόμο... Είχε πολλά αυτοκίνητα για αυτό πήγαινα από το πεζοδρόμιο, και χάζευα αριστερά-δεξιά, μερικοί άνθρωποι σταματούσαν και με χάιδευαν, άλλοι απλά με κοιτούσαν στοργικά και άλλοι με κοιτούσαν με μίσος! Είδα και αλλά σκυλάκια στο δρόμο αλλά αυτά ήταν πολύ αδύνατα και μύριζαν άσχημα! Περπατούσα πολλές ώρες και είχα κουραστεί, έτσι αποφάσισα να κάτσω κάτω από τη σκιά ενός δέντρου σε μια μικρή πλατεία! 

Όπως ήμουν ξαπλωμένη και χάζευα τον κόσμο που περνούσε, είδα πολύ παράξενα πράγματα που δε ήξερα ότι υπάρχουν! Είδα έναν κύριο να ψάχνει τα σκουπίδια, (αρχικά σκέφτηκα να του ορμήσω όπως κάνω στις γάτες αλλά μετά κατάλαβα ότι δε πρέπει) και να τρώει από αυτά και κανείς να μη του δίνει σημασία.... Είδα μια χοντρή κύρια με ένα παιδάκι το οποίο ήθελε να παίξει και εκείνη δε το άφηνε γιατί έπρεπε να είναι στην ώρα της στη δουλειά (εγώ νόμιζα ότι τα παιδάκια παίζουν οπότε θέλουν, όπως εγώ). Ο κόσμος περπατούσε βιάστηκα πολύ και ήταν όλοι στεναχωρημένοι, το διαισθανόμουν. δεν ήξερα ότι ήταν έτσι τα πράγματα....

Την ώρα που σκεφτόμουν να ρίξω έναν υπνάκο, ήρθε ένας άλλος σκύλος και ξάπλωσε δίπλα μου, ήταν καφέ μεγάλος, με λεπτό τρίχωμα, μύριζε πολύ και σε κάποια σημεία του έλειπε τρίχωμα! Σκέφτηκα να του μιλήσω αλλά φοβήθηκα μήπως θυμώσει μαζί μου, έτσι δεν έδωσα σημασία, μετά από λίγο όμως, μου μίλησε εκείνος... Με ρώτησε από ποτέ είμαι αδέσποτη και πως γίνεται να είμαι τόσο παχουλή με καθαρό λευκό πυκνό τρίχωμα! Δεν ήξερα τι σημαίνει αδέσποτη και τον ρώτησα... Εκείνος τότε σηκώθηκε και μου είπε να πάω μαζί του! Νόμιζα ότι ήθελε να παίξουμε και τον ακολούθησα! 

Περπατήσαμε για λίγο και φτάσαμε σε ένα σκοτεινό μέρος που μύριζε πολύ άσχημα, εκεί ήταν ξαπλωμένα πολλά σκυλιά, όλα λεπτά και βρώμικα, μόλις με είδαν τρόμαξαν και ας ήμουν μικρότερη από αυτά, τότε ο καφέ σκύλος τους καθησύχασε λέγοντας τους ότι με έφερε απλά για να δω! "Αυτά είναι αδέσποτα" είπε "Δε τρώμε κάθε μέρα, πίνουμε βρώμικο νερό, ο κόσμος μας σιχαίνεται και αναγκαζόμαστε να κρυβόμαστε για να μη μας χτυπάνε και μας πετάνε πέτρες, τα περισσότερα είμαστε άρρωστα και περιμένουμε απλά τη στιγμή που θα πεθάνουμε. Kατά καιρούς έρχετε μια καλή κύρια και μας φέρνει φαγητό αλλά είμαστε παρά πολλά και δε μας φτάνει" Μες στην αφέλεια, και την ανιδεοτητα μου ρώτησα πως κάνουν μπάνιο, που παίζουν, που κοιμούνται τα βραδιά, και πιο χέρι τα χαϊδεύει όταν πονάει το στομάχι τους τότε άρχισαν να γελάνε όλα μαζί μου.... Πίσω από ένα κάδο βγήκε ένα μαύρο σκυλί με αρχοντική ομορφιά και πλούσιο τρίχωμα αλλά και αυτό φαινόταν κουρασμένο και άρρωστο μου εξήγησε ότι δε κάνουν ποτέ μπάνιο και για αυτό ζουν μες στα παράσιτα και τη φαγούρα, μου εξήγησε ότι κοιμούνται όπου δεν υπάρχει κόσμος να τα χτυπάει, ότι είναι πολύ κουρασμένα για να παίξουν και ότι έχει να τα ακουμπήσει παρά πολύ καιρό κάποιο χέρι, αφού όλοι τα αποφεύγουν! Σοκαρίστηκα... Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μπορούσε να υπάρξει κάποιο σκυλί χωρίς οικογένεια. Τους αποχαιρέτησα και έφυγα...

Ένιωσα ένα μεγάλο κενό ψάχνοντας το δρόμο για να γυρίσω σπίτι... προσπαθούσα να βρω τρόπο  να βοηθήσω αυτά τα σκυλιά αλλά δε μπορούσα να κάνω τίποτα! Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τρέξω γρήγορα στο σπίτι να πάω στην οικογένεια μου και να γδέρνω τη πόρτα για να μου ανοίξουν! Μόλις μπήκα στο σπίτι άρχισα να χοροπηδάω και να τους γλύφω όλους, εκείνοι μου έδωσαν νερό και φαγητό, με έκαναν μπάνιο με στέγνωσαν και μετά πήγα και κουρνιαστικά στην αγγαλιά τους γλυφώντας τους ασταμάτητα! "Σας ευχαριστώ, που με φροντίζετε, σας ευχαριστώ που με ταίζετε και με προσέχετε" τους έλεγα συνέχεια, ελπίζω να το κατάλαβαν! Είμαι πολύ τυχερή που έχω ένα σπίτι και μια οικογένεια να με αγαπάει....

Ναζ