Βγαλμένο από βιβλίο...

Ξύπνησε το πρωί, ζαλισμένη από τη χθεσινή, δύσκολη νύχτα... Το κεφάλι της πονούσε από το αλκοόλ και τα μάτια της, κόκκινα και κουρασμένα από το κλάμα... Ξύπνησε και κάνοντας τον πρώτο καφέ ήρθε πάλι εκείνος στο μυαλό της, αμέσως σκοτείνιασε... Πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα, άρχισε να βασανίζεται και να αναρωτιέται... Έβλεπε το άδειο της σπίτι και της φαινόταν πιο ξένο από ποτέ... Είχε μέρες να βγει από το σπίτι, είχε μέρες να μιλήσει σε κάποιον... Περνούσε τη μέρα της, περιμένοντας μόνο, ένα του σημάδι...

Κάθισε στο καναπέ, άναψε ένα τσιγάρο και έβαλε τα κλάματα πάλι... Η αδυναμία φαινόταν στο πρόσωπο της, ο οργανισμός της είχε αρχίσει να αντιδράει, δεν έτρωγε, δε μιλούσε, δε γελούσε...
Προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη, "Γιατί συμβαίνει αυτό ?" σκέφτηκε... Ήταν πάντα μια πολύ δυνατή γυναίκα, κανείς δε μπορούσε να περάσει το τοίχο που είχε χτίσει, κανείς δεν την ήξερε πραγματικά... Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα, την ημέρα που τον γνώρισε!

Θυμάται να φοράει το κόκκινο φόρεμα, τα μακριά της μαλλιά να ανεμίζουν και το χαμόγελο της να λάμπει... Ήταν πολύ καιρό μόνη, απολάμβανε τη μοναξιά της, δεν είχε καμία έννοια, δεν ήθελε κάτι στη ζωή της! Και τότε ήρθε εκείνος, σοβαρός, μετρημένος, έξυπνος... Την εντυπωσίασε από την αρχή αλλά δε το παραδέχθηκε ποτέ, έβαλε μπροστά την ασπίδα που ήξερε τόσο καλά να χρησιμοποιεί και του μίλησε, αμέσως κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να τον πλησιάσει για αυτό κράτησε τις αποστάσεις, Η νύχτα πέρασε και εκείνος καρφώθηκε στο μυαλό της, ενώ δεν έπρεπε... Ήταν τόσο διαφορετικοί....

Οι μέρες περνούσαν, τον σκεφτόταν ολοένα και περισσότερο αλλά δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει, να τον πλησιάσει, να φύγει μακριά ? Τελικά το αποφάσισε, θα το ρισκάρει, θα τον γνωρίσει όσο μπορεί και όπου καταλήξει, δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερωτευτεί τόσο πολύ! Του μιλούσε συνέχεια, δενόταν μαζί του, φοβόταν και δεν ήξερε πως να το χειριστεί, δεν ήξερε τι να κάνει... Το μυαλό της, ήταν συνέχεια εκεί και δε μπορούσε να πάει πουθενά αλλού! Οι μέρες περνούσαν, τον έβλεπε όποτε μπορούσε, ζούσε μόνο για εκείνη τη στιγμή, περνούσε στιγμές ευτυχίας!

Και τελικά ήρθε εκείνη η στιγμή που έφυγε από κοντά της, χωρίς γιατί, χωρίς κάποια εξήγηση και μαζί με αυτή τη στιγμή ήρθε και η κατάθλιψη, το χαμογελαστό κορίτσι, δεν υπήρχε πια... τη θέση της πήρε η απογοήτευση και η στεναχώρια.... Όμως η ελπίδα δε φεύγει... Σκεφτόταν ότι ίσως γυρίσει πάλι, και ζούσε μόνο για αυτή τη στιγμή. Το μυαλό όμως συνέρχεται και τότε εκεί συνειδητοποιείσαι ότι δεν υπάρχει γυρισμός... Βυθίστηκε στο μαύρο για καιρό χωρίς να μπορεί να δει άλλο χρώμα και ο καιρός περνούσε και η ζωή της χειροτέρευε..... Τελικά ο έρωτας μπορεί να σε πάει πολύ ψηλά τόσο εύκολα όσο απότομα σε προσγειώνει, σε ρίχνει κάτω από το μηδέν και σε κάνει να φαίνεσαι μικρή, ανόητη και ανασφαλής....!!!

Ναζ

Ευαισθησία - Αδυναμία

Τελικά πόσο κακό είναι να είσαι ευαίσθητος ? Οι ευαισθησίες είναι αδυναμίες και όταν κάνουμε το λάθος να τις βγάλουμε προς τα έξω, θα βρεθεί κάποιος ο οποίος θα προσπαθήσει να τις εκμεταλλευτεί και να μας πληγώσει! Πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να βγουν και να φωνάξουν, ότι είναι ερωτευμένοι,  είναι πληγωμένοι, έχουν κουραστεί από τη μοναξιά τους, αλλά φοβούνται να το κάνουν ?

Είναι ευαισθησία να είσαι τρελά ερωτευμένος,  να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, να γεμίζει τη σκέψη σου, τη μέρα σου, τη ζωή σου, ακόμα και το χαμόγελο σου! Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την ελπίδα ότι θα τον δεις, ότι θα τον ακουμπήσεις... Μπορείς όμως να το ομολογήσεις ?

Ξυπνάς το πρωί και ελπίζεις ότι η συγκεκριμένη μέρα θα είναι διαφορετική, ενώ περνάμε όμως οι ώρες δεν αλλάζει τίποτα!! Απογοήτευεσαι αλλά φυσικά δε το δείχνεις, είναι αδυναμία, οπότε χαμογελάς.... Υποκρίνεσαι....

Τι θα συμβεί όμως όταν αποφασίσεις να πεις την αλήθεια? Να πεις στον άνθρωπο σου ότι θες να τον δεις, ότι δεν αντέχεις άλλο μακριά του, ότι όλες σου οι σκέψεις περιέχουν εκείνον και μόνο? Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.... Μπορεί να μην ακούσεις αυτό που θες, μπορεί να μην πάρεις και καμία απάντηση, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι ήσουν δυνατός, ότι νίκησες τον εαυτό σου...
Από την άλλη μπορεί να του δώσεις το θάρρος να σε πλησιάσει, μπορεί να νιώθω και ο άλλος, την ίδια αδυναμία και να μην έχει βρει το τρόπο να στο πει...

Είναι δύσκολο να κάνεις το πρώτο βήμα.... Ρισκάρεις... και σε κανέναν δεν αρέσει το ρίσκο και ο φόβος της απόρριψης, όμως και αυτό είναι μες στη ζωή, σε κάνει πιο δυνατό. Μην αφήνεις το χρόνο ανεκμετάλλευτο, δε είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, εμείς τις κάνουμε να φαίνονται έτσι, λόγο εγωισμού, φόβου και υποκρισίας...

Ναζ