Μέλλον και έρωτας

θέλω να γυρίσω στα παλιά... θέλω να επιστρέψω και να κάνω ξανά τα ίδια λάθη να κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο τους ανθρώπους και να κλάψω για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μου! θέλω να νιώσω τα ίδια φιλιά, να κάνω έρωτα με τους ίδιους ανθρώπους και να πιστέψω όλα τα ψεύτικα λόγια...!!!!

Το παρελθόν είναι πάντα πιο εύκολο, ίσως γιατί γνωρίζουμε εκ των προτέρων τη κατάληξη! Για αυτό κάνουμε το λάθος και ζούμε σε αυτό, γιατί φοβόμαστε το μέλλον, γιατί στο άγνωστο πρέπει να έχεις θάρρος και θράσος για να το ζήσεις... Όμως οι όμορφες στιγμές δε τελειώνουν ποτέ σε αυτή τη ζωή, είναι στο χέρι του καθένα πως θα τις χειριστεί! Είναι τόσο όμορφο πράγμα ο έρωτας, που μας τρομάζει, γιατί αυτές τις λίγες έντονες στιγμές που θα ζήσεις, μπορεί να τις πληρώσεις με πολύ πόνο!  Και όμως δεν είναι άσχημο ούτε και αυτό... και ο πόνος χρειάζεται!! Αλίμονο σε αυτόν που δεν αγάπησε, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, ένιωσε!! Κάθε έντονο αίσθημα είναι μαγικό, ακόμα και αν είναι αρνητικό! Αυτά αισθήματα είναι που μας κάνουν ανθρώπους, μας κάνουν αυτό που είμαστε....

Για αυτό πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες, ποτέ δε ξέρεις πότε ο έρωτας θα σου χτυπήσει τη πόρτα, θα σε κάνει και πάλι να χάσεις τη λογική σου, θα σου προσφέρει εκείνο το τεράστιο χαμόγελο που θα προδίδει τις σκέψεις σου...

Ναζ

Δε Γίνεται.... Δε Μπορεί....

Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε...

Το έπαθε πάλι, ένα βράδυ ξαφνικά! Νόμιζε ότι το είχε ξεπεράσει, νόμιζε ότι δε θα περνούσε τα ίδια, όμως δεν είχε αλλάξει τίποτα τελικά. Είχε λυγίσει για ακόμη μια φορά! Δε μπορούσε να χαμογελάσει, αλλά ούτε και να κλάψει, δε μπορούσε να μιλήσει, αλλά ούτε και να μείνει αμίλητη... Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, την ένιωθε, τα μάτια της πονούσαν και το μόνο που περνούσε από το μυαλό της ήταν, άσχημες σκέψεις...

Εκεί που πήγαιναν όλα καλά, εκεί που χαμογελούσε και διασκέδαζε πάλι, ξαφνικά, κλείστηκε στον εαυτό της, ξαφνικά ήθελε να μείνει μόνη της, να μη βλέπει κανένα... Το άδειο της σπίτι ήταν η άμυνα της, ή ησυχία του σπιτιού νόμιζε ότι την γαλήνευσε, πόσο λάθος έκανε! Η μοναξιά, της έφερνε στο μυαλό εκείνον. Αυτόν που έφυγε ένα βράδυ από κοντά της, χωρίς γιατί... Είχε κλάψει, είχε περάσει όλα τα στάδια ενός δύσκολου χωρισμού και ήταν έτοιμη να προχωρήσει παρακάτω, είχε κρύψει βαθιά μέσα της όλα τα συναισθήματα και δε τα έδειχνε σε κανέναν...!

Δεν είχε συμβεί κάτι, δεν είχε αλλάξει τίποτα, απλά τον είδε μπροστά της, χωρίς να το περιμένει... Έβαλε τα δυνατά της και χωρίς δεύτερη σκέψη του μίλησε... "Γεια σου... Τι κάνεις ?" Εκείνος μόλις την είδε σάστισε, ήταν τόσο όμορφη... το φόρεμα της, έδειχνε όλη της, την θηλυκότητα τα μακριά μαλλιά της, χάιδευαν την πλάτη της, και το χαμόγελο της, φώτιζε τα πάντα γύρω της! "Γεια σου..." της είπε, "Άλλαξες...". Εκείνη ένιωθε τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τα πόδια της να μην την κρατάνε αλλά δε πρόκειται να το έβαζε στα πόδια, ήταν αποφασισμένη να μη δείξει αδυναμία... Της έπιασε το χέρι στοργικά και την κοίταξε στα μάτια, "Πες μου τι κάνεις; έχω τόσο καιρό να σε δω!", η φωνή του γαλήνια, ένιωθε να χαϊδεύει  όλο της το σώμα, τράβηξε το χέρι της, "Καλά" του είπε αδιάφορα και συνέχισε, "Χάρηκα που σε είδα, καλό σου βράδυ" και έκανε να φύγει, αλλά κάτι την κρατούσε, κάτι την εμπόδιζε να γυρίσει πίσω, δεν άντεξε τελικά τον ρώτησε... "Γιατί έφυγες; Τι άλλαξε;" τα έχασε, στα μάτια του φαινόταν ότι δεν υπήρχε η απάντηση που έψαχνε, "Μη γυρνάς στο παρελθόν, έχει τελειώσει" της είπε... Δεν του απάντησε, απλά τον κοίταξε στα μάτια, του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε από κοντά του!

Μετά από εκείνο το βράδυ τίποτα δεν ήταν ίδιο... Είχε γυρίσει πάλι στην ίδια μέρα, που είχε φύγει από κοντά της, χωρίς καμία εξήγηση! δε μπορούσε να σταματήσει να τον σκέφτεται, δε μπορούσε να ασχοληθεί με τίποτα, περιφερόταν στο άδειο της το σπίτι, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, με μοναδική της σκέψη, το γιατί, τι είχε κάνει λάθος, που έφταιξε... Δε μπορούσε να βρει την απάντηση, βασανιζόταν...

Δε γίνεται... Δε μπορεί... Είπε... Και έδωσε τέλος στην άδεια ζωή της!!

...Ναζ

Της Ζωής Το Ψέμα

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από κάποιους ανθρώπους, να θέλεις να τους δεις και να μη μπορείς... Να τους σκέφτεσαι ασταμάτητα αλλά να μη θέλεις να το ομολογήσεις... να κλείνεις τα μάτια και να φέρνεις την εικόνα τους στο μυαλό σου, αυτό είναι ο έρωτας....

Στέκεσαι πάνω από ένα κινητό με την ελπίδα ότι θα σου έρθει κάποιο μήνυμα, ή ότι θα ακούσεις έναν διαφορετικό ήχο κλήσης από εκείνον που ακούς όταν σε παίρνει όλος ο κόσμος. Όσο περνάει ο καιρός απογοητεύεσαι αλλά δε το παραδέχεσαι... Δε το δείχνεις... Χαμογελάς συνέχεια για να μη καταλάβει κανείς τίποτα, ενθουσιάζεσαι με οτιδήποτε δεν έχει ουσία απλά για να αποκτήσει λίγο χρώμα η ζωή σου!

Στη πραγματικότητα όμως θέλεις να το πεις δυνατά, να το φωνάξεις, ότι δεν το έχεις ξεπεράσει, ότι σου λείπει ακόμα... Όταν μένεις μόνος ακούς τραγούδια που θυμίζουν παλιές καταστάσεις, καταλήγεις να κλαις με αναφιλητά και αν κανείς σε ρωτήσει για τα πρησμένα και με μαύρους κύκλους μάτια σου, του λες απλά ότι δε κοιμήθηκες καλά το βράδυ. Βρίσκεις δικαιολογίες για να αποκρύψεις την αλήθεια, να μην μαρτυρήσεις ότι τον θες πίσω, ότι σου έχει στιγματίσει τη ζωή, ότι θα έκανες τα πάντα απλά για να τον έχεις αγκαλιά!!

Ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ελπίδες, ότι το τέλος είναι οριστικό, δε θα ξανανιώσεις το άγγιγμα του, δε θα ακούσεις τα γλυκά του λόγια, δε θα τον φιλήσεις όταν τον δεις, αλλά και πάλι δε μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου, δε προχωράς παρακάτω, δε σε απασχολεί κανείς και τίποτα! Έρχονται εκείνα τα βράδια που στοιχειώνονται τα όνειρα σου από τη παρουσία του, ξυπνάς με τη λύπη στα μάτια αλλά και πάλι χαμογελάς... Δε θα το πεις ποτέ δυνατά, δε θα προδώσεις τον εαυτό σου, θα πονάς αθόρυβα, θα πληγώνεσαι χωρίς δάκρυα μπροστά στο κόσμο!!

Κάποτε τα μάτια σου θα χαμογελάσουν ξανά....

Κάποτε η καρδιά σου θα χτυπάει φυσιολογικά...

Κάποτε τα όνειρα σου θα είναι και πάλι χαρούμενα...!!!!

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό....

...Ναζ