Άναμνήσεις.....

Αναμνήσεις.... Όσο και να προσπαθήσεις θα είναι πάντα χαραγμένες, στο πίσω μέρος του μυαλού, θα σε βασανίζουν η` θα σε χαροποιούν! Μέσα από τις αναμνήσεις γεννιούνται και τα πιο μεγάλα όνειρα άλλωστε....
Είναι πολλά τα βραδιά που ξαπλωμένη με κλειστά τα μάτια, χάνομαι στις αναμνήσεις μου και ξαναζώ της ίδιες καταστάσεις! Άλλες φορές χαμογελάω και άλλες δακρύζω!

Θα ήθελα παρά πολύ να να γυρίσω στο παρελθόν, όχι για να διωρθώσω τα λάθη μου αλλά για να τα ζήσω ξανά... Να ζήσω στιγμές πάθους, ρομαντικά ραντεβού, γνωριμίες, έρωτες, τη πρώτη μου αγάπη, οικογενειακές χαρούμενες στιγμές, αλλά ακόμα και την γλυκά της απογοήτευσης, την δύσκολη απόρριψη και τη γλυκόπικρη γεύση από τα δάκρυα! Βέβαια θα ήταν πολύ ωραίο αν υπήρχε και ένα fast forward για εκείνες τις βαρετές στιγμές που απλά παρακαλούσα να περάσουν!

Αυτές οι αναμνήσεις είναι τα σκαλιά για το μέλλον, πατάς πάνω τους και προχωράς... Κάθε βράδυ πριν κλείσω τα μάτια, έχω κάτι στο μυαλό, για να μπορώ να χαμογελάω ακόμα και στα όνειρα μου! Δεν είναι πάντα το ίδιο, αλλά είναι πάντοτε τόσο γλυκό και τόσο απολαυστικό που δε θέλω να τελειώσει! 

Όταν έρθει η στιγμή που τίποτα από όσα έχω ζήσει δεν είναι αρκετά, πλάθω ιστορίες, που έχουν την αρχή και το τέλος που θέλω εγώ, έχω κοντά μου τον άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη, ζω το παραμύθι που πρωταγωνιστές είναι τα ροζ συννεφάκια! Είναι εκείνα τα παραμύθια με το ωραίο τέλος που σπάνια καταφέρνω να το δω, γιατί με έχει πάρει ο ύπνος, με ένα τεράστιο χαμόγελο και την ελπίδα ότι ίσως σταματήσει κάποτε να είναι παραμύθι και γίνει πραγματικότητα....

Ναζ

Το Άπιαστο Ονειρο...

Και ενώ φορτώνομαι ακόμα έναν χρόνο και πλησιάζω ηλικίες που δε μου αρέσουν, (όχι επειδή ξέρω πως θα είναι, αλλά επειδή ξέρω τι θα περιμένουν οι  άλλοι από εμένα) ξεσκονίζω της αναμνήσεις μου, εκείνες που με έκαναν να γελάσω, να κλάψω, να φοβηθώ!!! Σε πολλές από αυτές ήσουν μέσα και εσύ, το άπιαστο όνειρο.... 

Aλλαζες σε κάθε μας συνάντηση,  είχες το άρωμα του καινούριου, τη γεύση της απογοήτευσης, το άκουσμα του διαφορετικού και πάντα την εικόνα του τέλειου, οπότε πήγαινα να σε πλησιάσω απομακρυνώσουν αφήνωντας πίσω σου, τις αισθήσεις μου κενές! 

Δοκίμασα πολλές φορές να σε αντικαταστήσω με κάτι άλλο, μα ποτέ δε ήταν αρκετό... Έλειπε πάντα κάτι, ένα μικρό κομμάτι που είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου και δε μπορούσα να το βρω πουθενά άλλου... Επιδίωξα να απομακρυνθώ από κοντά σου μα ένιωσα τόσο πόνο, που τελικά επέστρεψα τρέχωντας. Δε μπορείς να αφήσεις το όνειρο, να φύγει μακριά, ανεβαίνεις σε ένα συννεφάκι το κυνηγάς και ελπίζεις ότι θα το πιάσεις!! Όσο περνάνε τα χρόνια η ελπίδα μεγαλώνει, η προσμονή της πραγματικότητας γίνεται εντονότερη, τα συναισθήματα κατακλύζουν κάθε χιλιοστό του εαυτό μου και η καρδιά χτυπάει τόσο δυνατά σε κάθε μας συνάντηση, δηλώνοντας μου, ότι σου ανήκει! 

Πέρασε καιρός χωρίς να δω τη μορφή σου, έκλεινα τα μάτια, και σε έφερνα κοντά μου, δεν έμενες ούτε εκεί όμως για πολύ, εξαφανιζόσουν και τη θέση σου έπερνε ένα μαύρο κενό, και μια πικρία! Ξέρω όμως ότι κάποια στιγμή αυτό θα αλλάξει, ξέρω ότι κάποτε θα φύγεις από το μυαλό, ξέρω ότι κάποτε η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπάει για σένα, και το μόνο που θα μείνει θα είναι μια ανάμνηση... Η ανάμνηση ενός μεγάλου έρωτα... H ανάμνηση του άπιαστου ονείρου...

...Για εσενα

Ναζ

Το Σπάνιο Λουλούδι...

Έχετε παρατηρήσει ποτέ γύρω σας, πόσο όμορφα μεγαλώνουν τα λουλούδια ? Πως τα μπουμπούκια μετατρέπονται σε κάτι εντυπωσιακό και ταυτόχρονα μοναδικό ? Το έχω σκεφτεί και το έχω παρομοιάσει με κάποια... Στην αρχική γνωριμία ήταν σαν μπουμπούκι, κλειστό  χωρίς να δείχνει  τίποτα, δε μπορούσα να εκτιμήσω και να καταλάβω τον θησαυρό που έκρυβε μέσα της! Περνώντας όμως καιρός και γνωρίζοντας την καλύτερα ανακάλυψα ότι άρχισε να γίνεται ένα λουλουδάκι, άνοιγε τα φύλλα της σιγά σιγά και μου πρόδιδε το είναι της. Άρχισα να εντυπωσιάζομαι με την εσωτερική ομορφιά της και πριν το καταλάβω, είχε γίνει ένα υπέροχο και μοναδικό λουλούδι, που με συντρόφευε σε κάθε βήμα της ζωής μου, κάνοντας το πιο εύκολο!

Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια, το λουλούδι πάντα δίπλα μου, να μου ομορφαίνει τη ζωή, στα δύσκολα και τα εύκολα! Με έναν υπέροχο χαρακτήρα, με μια δυνατή φιλία, με ανεχόταν και με προστάτευε με οποίο τρόπο μπορούσε... Είναι μεγάλη τύχη να έχεις δίπλα σου αληθινούς ανθρώπους, που συγχωρούν τα λάθη σου, που χαίρονται πραγματικά με τη χαρά σου, και νιώθουν την ανησυχία σου σαν να είναι δική τους! 

Φαντάζομαι τη ζωή μετά από χρόνια και σε όλα μου τα όνειρα είναι εκεί, σε όλες τις χαρές, τις επιτυχίες αλλά και τις αναποδιές. Είναι εκείνη που με είδε να κλαίω για τον μεγάλο μου έρωτα, και με ακουει να μιλαω για αυτόν μεχρι και σημερα, που με γύρισε σπίτι ασφαλή μετά από μια βραδιά με πολύ αλκοόλ, που μου κράτησε το χέρι στο πόνο και χάρηκε με κάθε επιτυχία που είχα! Είναι εκείνη που νιώθω σαν δεύτερη αδερφή, σαν πραγματικό μέλος της οικογένειας μου! 

Κλείνοντας εύχομαι να έχουν όλοι τη τύχη να έχουν ένα τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους να είναι το ίδιο τυχεροί με εμένα. Ένα λουλούδι που ξέρεις ότι αξίζει να το φροντίσεις για να μη μαραθεί, που όταν βλέπεις ότι χάνει τα πέταλα του το ποτίζεις με χαμόγελο και περιμένεις υπομονετικά να ανθίσει και πάλι για να ομορφύνει το χώρο γύρω σου. Ένα ανεκτίμητο άνθος που δε μπορείς να ανταλλάξεις με τίποτα, που τίποτα δεν είναι αρκετό να φτάσει τη μοναδικότητα του! Μια πραγματική Φίλη....

...Αφιερωμένο
νάζ  

Με τα μάτια ενός σκύλου

Γεια σας είμαι η φοξ, είμαι πεκινουα 5 χρόνων και μένω με μια πολύ καλή οικογένεια που με αγαπάει και με φροντίζει.... πριν μερικές μέρες, ξέχασαν τη πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και αποφάσισα να πάω να κάνω βόλτα! 

Έτρεξα γρήγορα, κατέβηκα της σκάλες και βγήκα στο δρόμο... Είχε πολλά αυτοκίνητα για αυτό πήγαινα από το πεζοδρόμιο, και χάζευα αριστερά-δεξιά, μερικοί άνθρωποι σταματούσαν και με χάιδευαν, άλλοι απλά με κοιτούσαν στοργικά και άλλοι με κοιτούσαν με μίσος! Είδα και αλλά σκυλάκια στο δρόμο αλλά αυτά ήταν πολύ αδύνατα και μύριζαν άσχημα! Περπατούσα πολλές ώρες και είχα κουραστεί, έτσι αποφάσισα να κάτσω κάτω από τη σκιά ενός δέντρου σε μια μικρή πλατεία! 

Όπως ήμουν ξαπλωμένη και χάζευα τον κόσμο που περνούσε, είδα πολύ παράξενα πράγματα που δε ήξερα ότι υπάρχουν! Είδα έναν κύριο να ψάχνει τα σκουπίδια, (αρχικά σκέφτηκα να του ορμήσω όπως κάνω στις γάτες αλλά μετά κατάλαβα ότι δε πρέπει) και να τρώει από αυτά και κανείς να μη του δίνει σημασία.... Είδα μια χοντρή κύρια με ένα παιδάκι το οποίο ήθελε να παίξει και εκείνη δε το άφηνε γιατί έπρεπε να είναι στην ώρα της στη δουλειά (εγώ νόμιζα ότι τα παιδάκια παίζουν οπότε θέλουν, όπως εγώ). Ο κόσμος περπατούσε βιάστηκα πολύ και ήταν όλοι στεναχωρημένοι, το διαισθανόμουν. δεν ήξερα ότι ήταν έτσι τα πράγματα....

Την ώρα που σκεφτόμουν να ρίξω έναν υπνάκο, ήρθε ένας άλλος σκύλος και ξάπλωσε δίπλα μου, ήταν καφέ μεγάλος, με λεπτό τρίχωμα, μύριζε πολύ και σε κάποια σημεία του έλειπε τρίχωμα! Σκέφτηκα να του μιλήσω αλλά φοβήθηκα μήπως θυμώσει μαζί μου, έτσι δεν έδωσα σημασία, μετά από λίγο όμως, μου μίλησε εκείνος... Με ρώτησε από ποτέ είμαι αδέσποτη και πως γίνεται να είμαι τόσο παχουλή με καθαρό λευκό πυκνό τρίχωμα! Δεν ήξερα τι σημαίνει αδέσποτη και τον ρώτησα... Εκείνος τότε σηκώθηκε και μου είπε να πάω μαζί του! Νόμιζα ότι ήθελε να παίξουμε και τον ακολούθησα! 

Περπατήσαμε για λίγο και φτάσαμε σε ένα σκοτεινό μέρος που μύριζε πολύ άσχημα, εκεί ήταν ξαπλωμένα πολλά σκυλιά, όλα λεπτά και βρώμικα, μόλις με είδαν τρόμαξαν και ας ήμουν μικρότερη από αυτά, τότε ο καφέ σκύλος τους καθησύχασε λέγοντας τους ότι με έφερε απλά για να δω! "Αυτά είναι αδέσποτα" είπε "Δε τρώμε κάθε μέρα, πίνουμε βρώμικο νερό, ο κόσμος μας σιχαίνεται και αναγκαζόμαστε να κρυβόμαστε για να μη μας χτυπάνε και μας πετάνε πέτρες, τα περισσότερα είμαστε άρρωστα και περιμένουμε απλά τη στιγμή που θα πεθάνουμε. Kατά καιρούς έρχετε μια καλή κύρια και μας φέρνει φαγητό αλλά είμαστε παρά πολλά και δε μας φτάνει" Μες στην αφέλεια, και την ανιδεοτητα μου ρώτησα πως κάνουν μπάνιο, που παίζουν, που κοιμούνται τα βραδιά, και πιο χέρι τα χαϊδεύει όταν πονάει το στομάχι τους τότε άρχισαν να γελάνε όλα μαζί μου.... Πίσω από ένα κάδο βγήκε ένα μαύρο σκυλί με αρχοντική ομορφιά και πλούσιο τρίχωμα αλλά και αυτό φαινόταν κουρασμένο και άρρωστο μου εξήγησε ότι δε κάνουν ποτέ μπάνιο και για αυτό ζουν μες στα παράσιτα και τη φαγούρα, μου εξήγησε ότι κοιμούνται όπου δεν υπάρχει κόσμος να τα χτυπάει, ότι είναι πολύ κουρασμένα για να παίξουν και ότι έχει να τα ακουμπήσει παρά πολύ καιρό κάποιο χέρι, αφού όλοι τα αποφεύγουν! Σοκαρίστηκα... Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μπορούσε να υπάρξει κάποιο σκυλί χωρίς οικογένεια. Τους αποχαιρέτησα και έφυγα...

Ένιωσα ένα μεγάλο κενό ψάχνοντας το δρόμο για να γυρίσω σπίτι... προσπαθούσα να βρω τρόπο  να βοηθήσω αυτά τα σκυλιά αλλά δε μπορούσα να κάνω τίποτα! Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τρέξω γρήγορα στο σπίτι να πάω στην οικογένεια μου και να γδέρνω τη πόρτα για να μου ανοίξουν! Μόλις μπήκα στο σπίτι άρχισα να χοροπηδάω και να τους γλύφω όλους, εκείνοι μου έδωσαν νερό και φαγητό, με έκαναν μπάνιο με στέγνωσαν και μετά πήγα και κουρνιαστικά στην αγγαλιά τους γλυφώντας τους ασταμάτητα! "Σας ευχαριστώ, που με φροντίζετε, σας ευχαριστώ που με ταίζετε και με προσέχετε" τους έλεγα συνέχεια, ελπίζω να το κατάλαβαν! Είμαι πολύ τυχερή που έχω ένα σπίτι και μια οικογένεια να με αγαπάει....

Ναζ