Απόσταση...

Ακόμα και αν είσαι μακριά μου, η σκέψη μου και πάλι θα είναι εκεί κοντά να σου κάνει συντροφιά, να σου κρατάει το χέρι, να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, να ξαπλώνει στην αγκαλιά σου και να σου ψιθυρίζει τα πιο όμορφα λόγια που μπορεί άνθρωπος να σκεφτεί...

Λένε η απόσταση είναι καταστροφική για εκείνους που έχουν νιώσει, για εκείνους που αναζητάνε την γαλήνη, είναι όμως ταυτόχρονα και τόσο γλυκιά, η αναμονή να αντικρίσεις ξανά εκείνα τα μάτια, εκείνο το υπέροχο χαμόγελο, που όταν το βλέπεις να σχηματίζεται ολόκληρος ο κόσμος λάμπει, να νιώσεις το χτύπο της καρδιάς πιο γρήγορο και τον εγκέφαλο να παραλύει, ανίκανος να δώσει οποιαδήποτε εντολή!

Είναι μαγικό αυτό που αισθάνεσαι όταν απομακρύνεσαι από τα θέλω σου... Είναι μαγικό όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε χρειάζεσαι, δε σκέφτεσαι, δε αναζητάς τον άνθρωπο που σε κάνει να χαμογελάς, και όσο το προσπαθείς τόσο πιο έντονα ανακαλύπτεις ότι δε μπορεί να γίνει αυτό!! Πόσο μυστήρια είναι η σκέψη, κατευθύνεται μόνη της εκεί που θέλει και δε δέχεται καμία αλλαγή πορείας!

Οι μέρες θα περάσουν, η αναμονή θα είναι πιο έντονη, η απόσταση θα εξαφανιστεί και επιτέλους θα είσαι πάλι εκεί... Ποιος μπορεί όμως να σου πει με σιγουριά ότι, τίποτα δε θα έχει αλλάξει ? Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το χαμόγελο θα σχηματίζεται πάλι για σένα ? Η απόσταση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των συναισθημάτων, μόνο αν είναι αληθινά θα μείνουν, μόνο αν είναι αμοιβαία, μόνο αν είναι μοναδικά...

...Ναζ

Μη με φοβάσαι....

Το σημερινό κείμενο μου έχει πηγή έμπνευσης ένα υπέροχο τραγούδι που ερμηνεύει ο Μπάμπης Στόκας σε στίχους του του Άλκη Αλκαίου και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, ο τίτλος του είναι "Μη με φοβάσαι" και πραγματικά δε περίμενα όταν το πρωτοάκουσα οτι θα με εκφράζει τόσο πολύ σε κάποια φάση της ζωής μου και όμως....

Ήμουν σε δίλημμα αν ο φόβος πηγάζει από τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας/δίπλα μας, ή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατέληξα οτι δε φοβόμαστε τους άλλους αλλά εμάς και τα συναισθήματα μας φυσικά. Πολλές φορές είμαστε ανίκανοι να βάλουμε τα τάξη αυτά που νιώθουμε με αποτέλεσμα να σηκώνουμε αόρατη ασπίδα σε αυτόν που πάει να μας πλησιάσει, και να ρίχνουμε την αίσθηση του φόβου που νιώθουμε σε εκείνον!

Πόσες φορές όμως θέλουμε να πούμε σε κάποιον.... "Μη με φοβάσαι δώσε μου το χέρι, μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει".... Ενώ ξέρουμε οτι δεν θα υπάρχει καμία κατάληξη συνεχίζουμε να προσπαθούμε να διαπεράσουμε αυτή την αόρατη ασπίδα που έχει σηκωθεί πολύ προσεκτικά!! Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, είτε ο έρωτας είτε η εκτίμηση στο πρόσωπο του άλλου!

Δεν υπάρχει λόγος και σκοπός για όλα αυτά, απλά θέλουμε να επιτρέψουμε στον άλλο να αισθανθεί κάτι όμορφο όπως ακριβώς το νιώθουμε εμείς... Πιστεύω οτι την ασπίδα μπορούμε να την προσπεράσουμε με ειλικρίνεια, σεβασμό και πολύ προσπάθεια! Να σας ενημερώσω οτι η προστασία δεν είναι μόνο για τη καρδία αλλά και για το μυαλό και εκεί είναι το δύσκολο κομμάτι, αφού εκείνο δίνει τις εντολές! Όποτε πρέπει πρώτα να μπούμε στο μυαλό κάποιου, να το κερδίσουμε ή ακόμα καλύτερα να το "μαγέψουμε" και από εκεί και μετά να πάρουμε το δρόμο για τη καρδιά!

Εγώ είμαι ακόμα στη προσπάθεια... Αν είστε και εσείς καλή επιτυχία!!

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ’ αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ’ αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
είν’ ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δώσε μου το χέρι
είν’ ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ό,τι κάνω και σε ό,τι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ’ αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα μπορεί να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

...Ναζ

Καρδιά!!

Κυριακή σήμερα, μέρα που συνήθως, πάμε μπάνιο, χαλαρώνουμε, απολαμβάνουμε. διασκεδάζουμε...
Η δική μου Κυριακή δυστυχώς δεν ήταν έτσι... Ξύπνησα με πολύ κακή διάθεση και ένα αίσθημα ανησυχίας! Πήγα τη βολτούλα μου, το φαγητάκι μου και γύρισα σπίτι με τη κακή διάθεση να με συντροφεύει. Μιλώντας με ένα παλικάρι,(το όποιο βλέπω να γίνεται πολύ καλός φίλος στη πορεία) και προσπαθώντας να μου φτιάξει τη διάθεση μου είπε ένα "ανέκδοτο" από αυτά που κυκλοφορούν αυτό τον καιρό για τον chuck norris το οποίο έλεγε ότι ο chuck norris ξέρει που πουλάνε καρδιές... Κάπως έτσι λοιπόν μου δημιουργήθηκε η απορία: "Με τι έχουν αντικαταστήσει την καρδιά τους μερικοί άνθρωποι" ?

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό φυσικά ήταν ο πάγος, αφού είναι τόσο ψυχροί, τόσο άδειοι, αλλά και τόσο εγκρατής με τα αισθήματα. Προσπαθείς να τους πλησιάσεις, να τους ζεστάνεις για λίγο, να τους κάνεις να νιώσουν αυτό που αρνούνται κατηγορηματικά να παραδεχθούν ότι υπάρχει και εκείνοι σηκώνουν κάγκελα γύρω από το κομμάτι πάγου που είναι η καρδιά τους και τον προστατεύουν καλά, να μη τον ακουμπάει κανείς και τίποτα...

Έχω δει πολλούς να προσπαθούν να σπάσουν τον πάγο από τον κόσμο γύρω τους, αλλά σπάνια τα καταφέρνουν, κάποιοι δεν είναι τυχεροί να νιώσουν/αισθανθούν το μεγαλείο των έντονων συναισθημάτων, την ανάγκη της επαφής, τη συνεχή σκέψη κάποιου και τον μαρτυρικό χρόνο της απόστασης από αυτούς... Έχω "ζηλέψει" πολλές φορές τους άκαρδους, αλλά όταν το σκέφτομαι πιο λογικά τελικά τους λυπάμαι, γιατί ποτέ δε θα καταλάβουν, πόσο ωραίος είναι ο πόνος αλλά και η χαρά που πηγάζει από τη καρδιά!

Η ταχυπαλμία που προκαλείτε όταν αντικρίζεις τα μάτια του ατόμου που είναι μεταμορφωμένος στο θεό έρωτα για σένα, δε συγκρίνεται με τίποτα!! Κανένας πάγος ή οτιδήποτε άλλο έχουν αυτά τα άτομα αντί καρδιάς δε θα καταφέρει να τους προσφέρει αυτό το υπέροχο τρέμουλο, το μυρμήγκιασμα σε όλο το σώμα και την αίσθηση ότι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου!!

...Ναζ

Δύσκολες Νύχτες...

Πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει μια νύχτα και πόσο μεγάλη.... Πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος και ας ήταν λίγη ώρα πριν μαζί σου.... Πόσο άδειος μπορείς να νιώσεις αν παίρνεις μόνο ένα μικρό κομμάτι από τον άνθρωπο που είναι όλη μέρα/νύχτα στο μυαλό σου, γιατί δε γίνεται περισσότερο....

Και αυτές οι σκέψεις... Έρχονται πάντα τα βράδια και ενώ θέλεις να τις αποβάλλεις, εκείνες πηγαίνουν πιο βαθιά και σε βασανίζουν.... Κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι, τις ανέχεσαι, μα όσο περνάει η ώρα και αυτές είναι εκεί, τόσο περισσότερο πόνο σου προκαλούν, μετά έρχεται η στιγμή που σπάς... Έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις οτι παλεύεις για κάτι που δεν θα έχεις ποτέ πραγματικά, παλεύεις για κάτι που ξέρεις οτι θα έρθει η στιγμή που θα τελειώσει και εσύ το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να το κοιτάς να απομακρύνεται από κοντά σου και η αιτία είσαι εσύ, όχι εκείνο! Τότε τα βάζεις με τον εαυτό σου, μετανιώνεις στιγμιαία για τις επιλογές σου, κλαις και αυτομαστιγώνεσαι ακούγοντας τραγούδια που το θέμα τους είναι οτι δεν θα υπάρξει εμείς, οτι είσαι μακριά μου, οτι σε θέλω πολυ...

Προς το τέλος της βασανιστικής νύχτας, αποφασίζεις οτι θα σταματήσεις να ελπίζεις, θα σταματήσεις να σκέφτεσαι, θα σταματήσεις να το παλεύεις, ικανοποίησε με τη εσωτερική σου δύναμη και κοιμάσαι... Όταν ξημερώσει όμως έχεις ξεχάσει τις αποφάσεις σου, η ελπίδα και πάλι  σε κυριεύει, μετράς τις ώρες για να δεις εκείνο το χαμόγελο ξανά, εκείνα τα μάτια που νομίζεις οτι σε κοιτάνε κατευθείαν στη καρδιά. Απολαμβάνεις τις στιγμές αγκαλιάς χωρίς να σκέφτεσαι το μετά,  ώσπου να πέσει ο ήλιος, να επαναληφθεί η ίδια ψυχοφθόρα διαδικασία, σαν ιεροτελεστία και να έρθει η λυτρωτική στιγμή που θα σε πάρει ο Μορφέας αγκαλιά....

Αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή ο ήλιος θα σου χαϊδέψει το πρόσωπο ξανά και η συνέχεια θα είναι γνωστή....

Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά...!!! Οι βραδινές αποφάσεις δεν γίνονται πράξεις ποτέ, απλά σε βοηθάνε να κλείσεις τα μάτια και να ξεκουραστείς....

Ναζ