Της Ζωής Το Ψέμα

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από κάποιους ανθρώπους, να θέλεις να τους δεις και να μη μπορείς... Να τους σκέφτεσαι ασταμάτητα αλλά να μη θέλεις να το ομολογήσεις... να κλείνεις τα μάτια και να φέρνεις την εικόνα τους στο μυαλό σου, αυτό είναι ο έρωτας....

Στέκεσαι πάνω από ένα κινητό με την ελπίδα ότι θα σου έρθει κάποιο μήνυμα, ή ότι θα ακούσεις έναν διαφορετικό ήχο κλήσης από εκείνον που ακούς όταν σε παίρνει όλος ο κόσμος. Όσο περνάει ο καιρός απογοητεύεσαι αλλά δε το παραδέχεσαι... Δε το δείχνεις... Χαμογελάς συνέχεια για να μη καταλάβει κανείς τίποτα, ενθουσιάζεσαι με οτιδήποτε δεν έχει ουσία απλά για να αποκτήσει λίγο χρώμα η ζωή σου!

Στη πραγματικότητα όμως θέλεις να το πεις δυνατά, να το φωνάξεις, ότι δεν το έχεις ξεπεράσει, ότι σου λείπει ακόμα... Όταν μένεις μόνος ακούς τραγούδια που θυμίζουν παλιές καταστάσεις, καταλήγεις να κλαις με αναφιλητά και αν κανείς σε ρωτήσει για τα πρησμένα και με μαύρους κύκλους μάτια σου, του λες απλά ότι δε κοιμήθηκες καλά το βράδυ. Βρίσκεις δικαιολογίες για να αποκρύψεις την αλήθεια, να μην μαρτυρήσεις ότι τον θες πίσω, ότι σου έχει στιγματίσει τη ζωή, ότι θα έκανες τα πάντα απλά για να τον έχεις αγκαλιά!!

Ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ελπίδες, ότι το τέλος είναι οριστικό, δε θα ξανανιώσεις το άγγιγμα του, δε θα ακούσεις τα γλυκά του λόγια, δε θα τον φιλήσεις όταν τον δεις, αλλά και πάλι δε μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου, δε προχωράς παρακάτω, δε σε απασχολεί κανείς και τίποτα! Έρχονται εκείνα τα βράδια που στοιχειώνονται τα όνειρα σου από τη παρουσία του, ξυπνάς με τη λύπη στα μάτια αλλά και πάλι χαμογελάς... Δε θα το πεις ποτέ δυνατά, δε θα προδώσεις τον εαυτό σου, θα πονάς αθόρυβα, θα πληγώνεσαι χωρίς δάκρυα μπροστά στο κόσμο!!

Κάποτε τα μάτια σου θα χαμογελάσουν ξανά....

Κάποτε η καρδιά σου θα χτυπάει φυσιολογικά...

Κάποτε τα όνειρα σου θα είναι και πάλι χαρούμενα...!!!!

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό....

...Ναζ