Απόσταση...

Ακόμα και αν είσαι μακριά μου, η σκέψη μου και πάλι θα είναι εκεί κοντά να σου κάνει συντροφιά, να σου κρατάει το χέρι, να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, να ξαπλώνει στην αγκαλιά σου και να σου ψιθυρίζει τα πιο όμορφα λόγια που μπορεί άνθρωπος να σκεφτεί...

Λένε η απόσταση είναι καταστροφική για εκείνους που έχουν νιώσει, για εκείνους που αναζητάνε την γαλήνη, είναι όμως ταυτόχρονα και τόσο γλυκιά, η αναμονή να αντικρίσεις ξανά εκείνα τα μάτια, εκείνο το υπέροχο χαμόγελο, που όταν το βλέπεις να σχηματίζεται ολόκληρος ο κόσμος λάμπει, να νιώσεις το χτύπο της καρδιάς πιο γρήγορο και τον εγκέφαλο να παραλύει, ανίκανος να δώσει οποιαδήποτε εντολή!

Είναι μαγικό αυτό που αισθάνεσαι όταν απομακρύνεσαι από τα θέλω σου... Είναι μαγικό όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε χρειάζεσαι, δε σκέφτεσαι, δε αναζητάς τον άνθρωπο που σε κάνει να χαμογελάς, και όσο το προσπαθείς τόσο πιο έντονα ανακαλύπτεις ότι δε μπορεί να γίνει αυτό!! Πόσο μυστήρια είναι η σκέψη, κατευθύνεται μόνη της εκεί που θέλει και δε δέχεται καμία αλλαγή πορείας!

Οι μέρες θα περάσουν, η αναμονή θα είναι πιο έντονη, η απόσταση θα εξαφανιστεί και επιτέλους θα είσαι πάλι εκεί... Ποιος μπορεί όμως να σου πει με σιγουριά ότι, τίποτα δε θα έχει αλλάξει ? Ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το χαμόγελο θα σχηματίζεται πάλι για σένα ? Η απόσταση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των συναισθημάτων, μόνο αν είναι αληθινά θα μείνουν, μόνο αν είναι αμοιβαία, μόνο αν είναι μοναδικά...

...Ναζ